Από τη φθορά στην αποκατάσταση
Περνώντας ξανά από το Πλατύ Κομποτίου, στα τέλη Οκτωβρίου, αντίκρισα με χαρά την αποκατεστημένη πλέον κούλια που δεσπόζει πάνω από τον δρόμο. Το πέτρινο αυτό οχυρό, που μόλις λίγους μήνες πριν έφερε έντονα τα σημάδια της κατάρρευσης, στέκει και πάλι αγέρωχο, σαν να ξαναβρήκε τη θέση του μέσα στον χρόνο και στη μνήμη του τόπου.
Αν και πρόκειται για τουρκικό φυλάκιο, η κούλια έχει πλέον ξεπεράσει τον ρόλο του παλιού οχυρού. Έχει μετατραπεί σε τοπόσημο της περιοχής, σε σημείο αναφοράς που μας θυμίζει την ιστορική σημασία του Κομποτίου — εκεί όπου χαράχτηκαν τα πρώτα σύνορα του ελληνικού κράτους το 1832.
Η αποκατάσταση του μνημείου δεν αποτελεί απλώς τεχνική παρέμβαση, αλλά πράξη σεβασμού απέναντι στην πολυεπίπεδη ιστορία της Άρτας. Είναι μια μικρή νίκη της μνήμης απέναντι στον χρόνο· μια υπενθύμιση ότι κάθε πέτρα, ακόμη κι αν προέρχεται από μια δύσκολη περίοδο, μπορεί να αποτελέσει φορέα ταυτότητας και συνέχειας.
Η κούλια του Πλατύ Κομποτίου δεν είναι απλώς ένα ερείπιο ή ένα απομεινάρι ξένης κυριαρχίας· είναι ένα ζωντανό ίχνος της διαδρομής του τόπου μας, που αξίζει να διατηρηθεί και να μελετηθεί με τη φροντίδα που του αναλογεί.
📎 Διαβάστε την πρώτη ανάρτηση για την ιστορία της κούλιας και τις ζημιές που είχε υποστεί εδώ:
👉 Η Κούλια στο Πλατύ Κομποτίου (Αύγουστος 2025)
