Στα σκαλοπάτια του νεόδμητου Γυμνασίου Θηλέων Άρτης στις αρχές του ’70. Οι ποδιές έχουν αλλάξει χρώμα, το ίδιο και η αμφίεση για την ώρα της Γυμναστικής. Στις αρχές του 1970, μια τάξη των τελευταίων τάξεων του Λυκείου φωτογραφίζεται με την γυμνάστριά τους κ. Ελμίνα Εξάρχου. (Φωτο από το αρχείο Αικατερίνης (Κατίνας) Νικολάου – Κούτσικου)
“Στο 8τάξιο Γυμνάσιο Θηλέων Άρτας μπήκα το 1941, μετά από εισαγωγικές εξετάσεις. Συστεγαζόταν με το Γυμνάσιο Αρρένων. Μια εβδομάδα πηγαίναμε πρωί τα κορίτσια και μία τα αγόρια. Οι μαθήτριες δεν ήταν μόνο από την Άρτα αλλά και από τα γύρω χωριά, όπως Πέτα, Κωστακιοί, Κομπότι, ακόμα και από την Αμφιλοχία………..
Με τα αγόρια δεν είχαμε πολλά – πολλά, αλλά συχνά βρίσκαμε κάτω από τα θρανία ραβασάκια που μας ζητούσαν ραντεβού ή μας έγραφαν το όνομά τους…..οπότε ξέραμε με ποιόν καθόμαστε στο ίδιο θρανίο.
Φορούσαμε μαύρη ποδιά με άσπρο γιακαδάκι και τα μαλλιά κοτσιδάκια. Στη γυμναστική φορούσαμε μαύρες κιλότες μέχρι το γόνατο. Κάθε καλοκαίρι κάναμε γυμναστικές επιδείξεις στο γήπεδο της πόλης. Στην αυλή του σχολείου στην επέτειο της 25ης Μαρτίου διοργανώνονταν χορευτικές εκδηλώσεις. Στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου γίνονταν οι γιορτές με ποιήματα και σκετς.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, το σχολείο σταμάτησε τη λειτουργία του για 2 – 3 μήνες περίπου. Δεν χάσαμε χρονιά. Τα πρωινά μας έδιναν συσσίτιο γάλα ζαχαρούχο με κακάο. Το έβραζαν οι μαγείρισσες σε ένα καζάνι και μας το μοίραζαν στα κυπελάκια μας. Αν και ο πατέρας μου είχε πρόβατα και το γάλα δεν μας έλειπε, αυτό μου άρεσε περισσότερο.
Πηγαίναμε ημερήσιες εκδρομές με τα πόδια μέχρι Γραμμενίτσα, Μαράτι, Κάτω Παναγιά, Θεοτοκιό.
Όταν βγαίναμε από το σπίτι για τη βόλτα μας, υποχρεωτικά φορούσαμε την ποδιά, τα μαλλιά δεμένα και η ώρα κυκλοφορίας ήταν περιορισμένη. Επίσης θυμάμαι ότι μας άρεσε να βγάζουμε φωτογραφίες. Υπήρχαν πολλοί πλανόδιοι φωτογράφοι, οι οποίοι στις βόλτες μας, στις εκδρομές μας αλλά κυρίως στις γιορτές του σχολείου μας απαθανάτιζαν……” (Αφήγηση της Αλίκης Καραβασίλη – Κουτσούμπα, όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του Ε. Ιντζέμπελη ΜΙΑ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 1ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΤΑΣ, Πάτρα, 2013)
Στη φωτογραφία «7 – 4 – 1948 : Από αριστερά Αλίκη Καραβασίλη, Αλίκη Κοντίμου, Γεωργία Αναγνωστοπούλου» (Η φωτογραφία είναι από το αρχείο της Αλίκης Καραβασίλη – Κουτσούμπα, όπως δημοσιεύτηκε στο ίδιο βιβλίο)
1955 – Παιδιά από την Άρτα σε κατασκήνωση της Πρόνοιας στους Κήπους Ζαγορίου. Διακρίνονται οι : Νίκος Τσίτσικας (Δ/ντής Πρόνοιας, Ήρωας στην πολύνεκρη μάχη της Μενίνας κατά των Ναζί όπου έχασε και το δεξί του χέρι), Χ. Βαίτσης, Τηλ. Μανούσης, Χαρ. Λιόγκας, Χαρ. Τσαμπάς, Θεόδωρος & Γεώργιος Σακκάς, Χαραλ. Μπριζόλας, Δημ. Κριτσιμάς, Γεώργιος Σιαμαντάς (πίσω), Λιαροκάπης, Δ. Γουρνάκης, Αθ. Καραδήμας, Κων. Μ. Γκούντας, Γ. Μιμιγιάννης, Νίκος Ρίγγας, Γ. Κούσης, Καραθάνος, κ.α. (Φωτο & σχόλιο Κ. Μπανιάς)
Ο Χρήστος Τζώρας ήταν κουρέας και διατηρούσε κουρείο στην πλατεία Κιλκίς. Στην οικογενειακή φωτογραφία απο αριστερά η Αγλαία, οΑλέκος, η σύζυγός του Βασιλική Φέκα – Τζώρα , ο Χρήστος Τζώρας και η Άννα.(Φωτο από προσωπική συλλογή)
“Η μεγάλη σημασία που έδινε στην εξωτερική του εμφάνιση ο άνθρωπος σε όλες τις εποχές και ειδικά σήμερα που το παρουσιαστικό αποτελεί στοιχείο κοινωνικού γοήτρου, άρα και κοινωνικής ανόδου, συντέλεσε ώστε το επάγγελμα του κουρά να μην χαθεί στην χοάνη του χρόνου αλλά να αναβαπτιστεί με άλλα ονόματα, άλλα εργαλεία δουλειάς και άλλες φυσικά προοπτικές. Σπάνια αντικρίζει πια κανείς ταμπέλα με τη λέξη «ΚΟΥΡΕΙΟΝ». Η λέξη «ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ» κυριαρχεί και ακόμη πιο εξευρωπαϊσμένα “COIFFURE” ή “SALON DE COIFFURE”.
Ο παραδοσιακός κουρέας – μπαρμπέρης (από τις μπαρμπέρες = φαβορίτες) είχε την χειροκίνητη μηχανή κουρέματος, ψιλή ή χονδρή για τα παιδιά, ψαλίδια καλοτροχισμένα, λουρί για τρόχισμα, ξυράφι για το ξύρισμα, στον πάγκο του επάνω είχε τα χαρτάκια για να σκουπίζει το ξυράφι και τις σαπουνάδες και δίπλα υπήρχε ένα μεταλλικό δοχείο με πινέλο για να φτιάχνει τη σαπουνάδα. Η σαπουνάδα γινόταν από πράσινο σαπούνι ψιλοτριμμένο. Σ’ ένα μεταλλικό δοχείο, την πουδριέρα, έβαζε την αρωματισμένη πούδρα. Στον τοίχο, σε μια γωνιά ήταν κρεμασμένη η νιφτήρα και από κάτω η λεκάνη. Πάνω στον πάγκο υπήρχαν ακόμη οι τσατσάρες διάφορων χρωμάτων, χοντρές ή ψιλές, ειδική τσατσάρα για την περιποίηση του μουστακιού, κρέμες για μετά το ξύρισμα, μπριλ – κριμ για τα μαλλιά….”(συνεχίζεται) (Πηγή : ΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ, Γ. Κουτσούμπας, Αθήνα, 2004)
Στη φωτογραφία από το ίδιο βιβλίο “O κουρέας Δημήτρης Κουτσούμπας”.
“Απ’ ότι μαθαίνουμε απ’ την αντίπερα όχθη του ποταμού, η Τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε να μετακινήσει την νεοσχεδιασμένη στο χωριό της Φιλιππιάδας πόλη στο χωριό του κ. Ζαρύφη Σταρόκα, που απέχει ¾ από την Άρτα, μια που ο κύριος αυτός το πούλησε στην Τουρκική κυβέρνηση για να θεμελιωθεί η Νέα Άρτα. Πιστεύουμε ότι παρόλες τις προσπάθειες που καταβάλει η Τουρκική κυβέρνηση για να οικοδομήσει μια πόλη απέναντι από την Άρτα, ώστε να εμποδίσει να έρχονται στην πόλη μας οι τουρκικές οικογένειες που αναχώρησαν μετά την κατάληψη της Άρτας από τους Έλληνες και να αντιστρατευτεί έτσι σε κάθε προσπάθεια για την ανάπτυξή της, πιστεύουμε λέμε, ότι δεν θα κατορθώσει τίποτα, καθώς και δύσκολο είναι να σχηματισθεί κατοικήσιμη πόλη από μόνη της, ιδιαίτερα σε Τουρκικό έδαφος και οι μέλλουσες να κατοικήσουν εκεί τουρκικές οικογένειες της Άρτας, δύσκολα θα βρουν τα μέσα για να φτιάξουν νέες κατοικίες για να μείνουν. Αν δε κάποιος λάβει υπ’ όψιν του και το βαλτώδες του εδάφους εκεί, πείθεται πέρα για πέρα ότι αυτό το διάβημα της Τουρκικής κυβέρνησης δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί.”(Πηγή : ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ, 1892)
Σήμερα δημοσιεύουμε το τελευταίο μέρος του Μητρώου του Δήμου Αγνάντων που περιλαμβάνει τα έτη 1881 και 1882, από το οποίο δυστυχώς λείπει μια σελίδα. Είναι φανερό ότι υπάρχει μια μεγάλη αύξηση των κατοίκων του Δήμου καθώς βρίσκεται πλέον στην ελεύθερη από τους Τούρκους περιοχή με αποτέλεσμα να μετακινηθούν εδώ κάτοικοι από την απέναντι όχθη του Αράχθου που διέθεταν συγγενείς ή περιουσιακά στοιχεία στην ελεύθερη πια περιοχή της Άρτας. Τις επόμενες μέρες θα αρχίσουμε να δημοσιεύουμε το Μητρώο του Δήμου Πραμάντων (Πηγή : ΓΑΚ Άρτης)
Έτος γέννησης 1881
Έτος γέννησης 1882
Τα αδέλφια Τούλα & Στέφανος Μπόμπολης. Ο Στέφανος Μπόμπολης ήτα άσσος του ΑΕΤΟΥ, Έφεδρος Ανθ/σμηναγός, Πιλότος της Ο.Α.. Τον Ιούνιο του 1964 ήταν πιλότος στο αεροπλάνο της Ολυμπιακής που μετέφερε την ομάδα της Αναγέννησης από την Αθήνα στη Ρόδο για τον αγώνα με τον Διαγόρα – Β’ Εθνική (Η φωτογραφία είναι από το αρχείο της κ. Τούλας Μπόμπολη, Παρουσίαση Κ. Μπανιάς)
Ο Νικόλαος Ι. Μπανιάς (δεξιά) με φίλο του Έλληνα αξιωματικό στη Σμύρνη το 1920 ή 1921. (Η φωτογραφία είναι από το αρχείο των Αδελφών Μπανιά, Παρουσίαση Κ. Μπανιάς)
Έπεσε ηρωικά στη μάχη του Εσκή – Σεχήρ τον Ιούλιο του 1922. Η φωτογραφία του Ν. Μπανιά, με τη λεζάντα που την συνοδεύει προέρχεται από εφημερίδα της Σμύρνης – Η Πατρίς; – τον Ιούλιο του 1922, μετά το τραγικό γεγονός. Ο Ν. Μπανιάς ΄κατάγονταν από τους Μελισσουργούς και ήταν γιός του τσέλιγκα Ιωάννη Μπανιά και της Χρυσαυγής Ν. Παππά. Μετά τον θάνατό του προήχθη «επ’ ανδραγαθία» σε υπολοχαγό. (Η φωτογραφία είναι από το αρχείο των Αδελφών Μπανιά, Παρουσίαση Κ. Μπανιάς)
