“Κώμη της Ηπείρου κειμένη επί των ανατολικών κλιτύων του, δυτικώς τούτου, υψούμενου όρους Πολυαίνου ή Πολιάνα και έναντι της κώμης των Καλαρρυτών, ης απέχει 1 ώρ. και 15’ και από της οποίας χωρίζεται δια βαθυτάτης χαράδρας, εχούσης λίαν αποτόμους κλίσεις δι’ ης ρέει ο του Αράχθου επίρρυτος ποταμός Χρούσα, όστις και ως όριον Ελλάδος και Τουρκίας επί του παρόντος ωρίσθη.
Η ανωτέρω κώμη αποτελείται εκ 400 οικιών εν αις το έαρ, ένεκεν των ανερχομένων ποιμνίων, οικούσι 550 οικογένειαι.
Εκ των ανωτέρω κατοίκων το μεν ¼ των ανδρών μετέρχονται εις διάφορα μέρη, τον έμπορον και ράπτην και τινες τον τσαρουχοποιόν, τα δε ¾ τον αγωγέα και ποιμένα διατρέφοντες περί τας 16.000 αιγοπρόβατα και περί τα 1500 φορτηγά.
Και οι μεν πρώτοι οικούσι το κέντρον της κωμοπόλεως, εχούσης στενάς και ουχί ευθείας οδούς, οι δε δεύτεροι εις τα πέριξ, οίτινες μετά των πρώτων ου μόνον δεν έρχονται εις επιγαμίας αλλά και εις εχθρότητα τινα διατελούσι.
Άπασαι δε αι γυναίκες ενασχολούνται εις την κατασκευήν μαλλίνων υφασμάτων ήτοι σκαλτσοσκούτι, χρησίμου εις κατασκευήν κνημίδων των ευζώνων, τραγοσκούτι, διά κατασκευήν καπών και διμήτου εκ μαλλίου (αμπάδες κοινώς)……(Πηγή : ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΝ ΗΠΕΙΡΟΥ, Ν. Σχινάς, Αθήναι, 1897)
Στη φωτογραφία “Το Συρράκο” φωτογραφημένο από τον Απόστολο Βερτόδουλο την δεκαετία του ’60
(Πηγή : Λεύκωμα ΗΠΕΙΡΟΣ, Γιάννινα, 1995)
