—————————
“Κάτω άπό τόν τόπο πού χτιζόταν ή έκκλησιά τής Παναγιάς τής Παργιορίτσας, ήταν μιά βαθιά σπηλιά πού μέσα της κατοικούσε άπό τά παλιά τά χρόνια ένας γέρος δράκοντας. Ό δράκοντας αύτός δέν πίστευε στό Χριστό άλλά στούς παλιούς θεούς. “Οταν άρχισε πάνω άπό τή σπηλιά του τό χτίσιμο τής εκκλησίας ό δράκοντας θύμωσε καί κάθε βράδυ κουνούσε τόν τόπο καί γκρέμιζε ό,τι χτιζόταν τή μέρα. Τότε ή βασίλισσα κάλεσε όλους τούς διάκους καί τούς παπάδες καί τούς δεσποτάδες καί πρώτο τόν άρχιδεσπότη καί τούς διάταξε νά λειτουργούν μέρα καί νύχτα πάνω άπό τή σπηλιά. Είχαν περάσει σαράντα μέρες καί σαράντα νύχτες πού λειτουργούσαν, όταν μέ τό πέρασμά τους άκούστηκε ένας μεγάλος κρότος, πού ό άχός του άντιλάλησε στά γύρω βουνά καί ό δράκος, σκίζοντας τή γή, έφυγε άπό τή σπηλιά του. Τράβηξε κατά τόν κάμπο καί, άφού μέ τό πέρασμά του γκρέμισε τήν έκκλησιά τής Παντάνασσας πού ήταν άπό χρόνια άλειτούργητη, κρύφτηκε μέσα στίς σπηλιές πού είναι πάνω άπό τήν έκκλησιά τού Άι-Γιωργιού στό Λούρο. Ό Άι Γιώργης όμως θύμωσε, άνέβηκε στό άσπρο άλογό του καί μέ τό κοντάρι στό χέρι του τόν κυνήγησε. Ό δράκοντας, γιά νά γλυτώσει τρύπησε τό βουνό, πού είναι πάνω άπό τό ποτάμι τοΰ Λούρου. Δέν ήξερε όμως καλά τόν τόπο, γιατί κάτω άπό τό ποτάμι κόχλαζε τό νερό πού περνούσε άπό τό μεγάλο φαράγγι καί πέφτοντας πνίγηκε. Ή δρακότρυπα αύτή σώζεται μέχρι σήμερα καί τή βλέπει κανένας πάνω στό βουνό τοΰ Άι-Γιωργιοΰ, στό δεξί μέρος καθώς άνεβαίνει πρός τά Γιάννενα.”
(Πηγή : Άρθρο του Ε. Πατσαλιά στο Περιοδικό ΣΚΟΥΦΑΣ, τχ. 85,1995)
Στη μοναδική φωτογραφία του 1917 “ Άποψις του νεώτερου καθολικού της Παρηγορήτισσας από την ΒΑ”, μια πλευρά που σπάνια απεικονίζεται σε φωτογραφίες. (Πηγή : Η ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΑΡΤΗΣ, Α. Ορλάνδος, Εν Αθήναις, 1963)
