Την Τσικνοπέμπτη, όλες οι νοικοκυρές άφηναν τα φαγητά τους να τσικνίσουν (δηλαδή να καούν λίγο) και έπρεπε όλοι να δοκιμάσουν από το τσικνισμένο φαγητό. Το βράδυ της Τσικνοπέμπτης άρχιζαν και τα αποκριάτικα «θεάματα»: η γκαμήλα , η αρκούδα, η μαϊμού κ.ά.
Όλες τις μέρες της Αποκριάς οι τότε ταβέρνες της εποχής ήταν γεμάτες κάθε βράδυ από κόσμο που γλεντούσε πίνοντας το ντόπιο αρτινό κρασί (η Άρτα τότε είχε πολλά αμπέλια), ούζο και τσίπουρο. Οι λεγόμενες «μπούλες» οι μεταμφιεσμένες παρέες έμπαιναν στις ταβέρνες και στα καφενεία δημιουργώντας θόρυβο και πειράζοντας τους άλλους θαμώνες.
«Αν είσαι κι αν δεν είσαι του δήμαρχου παιδί, εγώ θα σε γανώσω κι ας πάω φυλακή».
Αλλά και τα σπίτια εκείνες τις μέρες είχαν τις πόρτες τους ανοιχτές, μιας και παρέες μασκαράδων τα επισκέπτονταν. Λέγανε τις ευχές τους και τους κερνούσαν πίτα και κρασί. Οι νοικοκυρές συναγωνίζονταν στο να φτιάχνουν πίτες για να κερνούν τους μασκαράδες. Τις πρώτες Αποκριές, κοτόπιτα και γαλατόπιτα, την Κυριακή της Τυρινής, τυρόπιτα. Ένιωθαν δε, ιδιαίτερη περηφάνια όταν οι πίτες τους καταναλώνονταν γρήγορα, σημάδι της νοικοκυροσύνης τους.
Στη φωτο η παρέα του Κλεισθένη Ζάγκλη και Κωσταντίνου Κουτρούμπα διασκεδάζει στο Κέντρο ” ΨΑΘΑ” (Φωτο από συλλογή Ρ.Κ.)
—————————–
1967 : Μια χαμογελαστή παρέα ποζάρει αποκριάτικα – Κ. Μαστραπάς, Λ. Μαστραπά, Δ. Χουλιάρα και Β. Ρούκη (Φωτο από συλλογή Λ.Μ.)
