“Οι παλιοί Έλληνες πέθαιναν ο ένας κοντά στον άλλο, γιατί τους τσίµπαγαν κάτι κουνούπια µεγάλα, θεοκούνουπα, πόστειλε ο Θεός για να τους καταστρέψει. Πολλοί από αυτούς, για να γλιτώσουν, τρύπωναν µέσα στους λόγγου, στις σπηλιές κι όπου πρόφταιναν.
Ένας τυφλώθηκε, κι ύστερ’ από καιρό βγήκ’ από το σπήλιο που ‘ταν κρυµµένος, κι εκεί ήβρηκε έναν ζευγίτη απ’ τη νέα πλάση και του ζήτησε να του δώκει το χέρι του. Ήθελε να δοκιµάσει τι δύναµη έχουν οι άνθρωποι από τη νέα γενιά. Ο ζευγίτης φοβήθηκε κι αυτός να του δώκει το χέρι του. Τόδωκε το υνί απ’ τ’ αλέτρι. Ο Έλληνας το ‘πιασε µε τη χερούκλα του, το χεράκωσε και το ‘σφιξε τόσο πολύ που το ‘καµε σαν προζύµι µαλακό, και το υνί έβγαλε νερό. Τότε ο Έλληνας είπε:
– Και σείς είστε γεροί, όχι όµως σαν εµάς. Εµείς ήµασταν δυνατότεροι!”
(Πηγή : ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, Ι. Κακριδής, Αθήνα, 1978)
Στη φωτογραφία “Τμήμα αρχαίου τείχους στη θέση Παλαιοκάτουνου Άρτας, όπως σώζεται σήμερα στο χώρο. Προσωπική συλλογή Άγγελου Σινάνη. (https://www.archaiologia.gr/)
