———————
“Πιο κάτω απ’ το γιοφύρι περίπου 300 μέτρα, παρουσίαζε το ποτάμι κατάλληλο μέρος για ψάρεμα τους καλοκαιρινούς μήνες που λιγόστευε το νερό. Στη θέση αυτή έφτιαχνε «σουλπί» ο Γούσιας. Την άνοιξη έκλεινε το πιο στενό μέρος που παρουσίαζε το νερό, με σουλπί. Το σουλπί ήταν πυκνό καλαμωτό, αφήνοντας στη μέση ένα άνοιγμα που αντίκρυζε στο μεγάλο κοφίνι που ήταν από κάτω. Το κοφίνι ήταν τεχνικά φκιασμένο με βέργα λυγαριάς, μεγάλο, στρογγυλό, ώστε μπαίνοντας μέσα τα ψάρια δεν μπόρεγαν να ξαναβγούν, ήταν στενό το στόμιο. Το πρωί πήγαινε ο Γούσιας, έβγαζε το κοφίνι, τάριχνε σε μια ψάθα και τα χώριζε κατά μεγέθη. Άρχιζε να φκιάνει αρμάθια κατακόρυφα σε βέργα λυγαριάς, έχοντας το κάθε αρμάθι ψάρια απ’ όλα τα μεγέθη. Το μεγαλύτερο ήταν ως μισή οκά καταλήγοντας ως μια χοντρή σαρδέλα. Τα ψάρια αυτά τάλεγαν «άσπρες». Έβγαινε μετά βόλτα στην αγορά και τα πούλαγε έχοντας περασμένα τα αρμάθια σε ξύλο στηριγμένα στον ώμο του, φωνάζοντας «φρέσκες χιονάτες». Τα καλάμια απ’ το σουλπί έβγαιναν ως μισό μέτρο πάνω απ’ το νερό. Επειδή πολλές φορές πήγαιναν γνωστοί του απ’ το Μουχούστι και του τάπαιρναν τη νύχτα, έφκιασε τσαρδάκι στο γυαλό κοντά στο σουλπί, σκεπασμένο το πάνω μέρος μόνο με φτέρες, περνώντας τη νύχτα του εκεί. Στο Μουχούστι ήταν πολλοί χασομέρηδες παίζοντας χαρτιά όλη μέρα στα καφενεία που ήταν πολλά. Αυτοί έφκιαναν τις απόκριες τα μασούρια με τα τραπλόχαρτα και τις τρακατρούκες με τις δώδεκα φωτιές. Η πόλη από κει προμηθεύονταν τέτοια σύνεργα να γιορταστεί η αποκριά…..”(Πηγή : Άρθρο του Λεωνίδα Βλάχου, ΑΡΤHΝΗ ΕΥΘΥΝΗ, τχ. 23-24, 1985)
Στη φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή “Ψαράς στην Άνω Καλεντίνη με σουλπί το 1938”
