Βόλτα στου Κρυστάλλη…

Η καθιερωμένη βόλτα των Αρτηνών στου Κρυστάλλη, δίπλα στο ποτάμι, τα Κυριακάτικα πρωινά, κάθε φορά που ο καιρός το επέτρεπε…(Φωτο από ιδιωτική συλλογή)

Δημοσιεύθηκε στη Η Άρτα στο πέρασμα του χρόνου | Σχολιάστε

Όταν τα ποδήλατα έγιναν… δημόσιος κίνδυνος!

Το παρακάτω άρθρο προέρχεται από εφημερίδα της Άρτας των ετών 1934-1935, μια εποχή κατά την οποία το ποδήλατο έκανε σταδιακά την εμφάνισή του ως μέσο μετακίνησης, ψυχαγωγίας αλλά και βιοπορισμού. Μέσα από το σύντομο αυτό σημείωμα, με το χαρακτηριστικό ύφος του τοπικού Τύπου του Μεσοπολέμου, αποτυπώνεται εύγλωττα η αντίθεση ανάμεσα στην επιβολή της τάξης και στην καθημερινή ανάγκη των απλών ανθρώπων να εργαστούν.

Η παρέμβαση των αρχών για την «τάξη» των ποδηλατών και η μετέπειτα αντίδραση των μικροεπαγγελματιών αποδίδουν ζωντανά τη μικροκοινωνία μιας επαρχιακής πόλης που προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στο παλαιό και το νέο, ανάμεσα στη συνήθεια και την πρόοδο. Ένα μικρό επεισόδιο, αλλά χαρακτηριστικό του πνεύματος της εποχής.

“ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ…

Ο νέος Αστυνομικός Διευθυντής Άρτης, περί του οποίου πολλά τα καλά ακούσαμε, ο Ταγματάρχης της Χωροφυλακής κ. Βογιατζάκης, αφού έλαβε γνώση σχετικού σχολίου μας δημοσιευθέντος σε προηγούμενο φύλλο του «Ελευθέρου Λόγου», διέταξε όπως απαγορευθούν εφεξής – όπως εμείς προτείναμε – οι ποδηλατοδρομίες από Διαμάντη μέχρι Διοδίων, προς αποφυγή δυσαρέστων συνεπειών, ιδίως κατά τις ώρες του περιπάτου.

Όπως ήταν επόμενο, οι επιχειρηματίες κάτοχοι ποδηλάτων διαμαρτυρήθηκαν για την αυστηρή αυτή διάταξη, και ο κ. Δήμαρχος παρεκάλεσε τον κ. Αστυνομικό Διευθυντή να άρει τη διαταγή αυτή, για να μη ζημιωθούν στην εργασία τους μερικοί φτωχοί βιοπαλαιστές, οι οποίοι, κατόπιν της διαταγής αυτής, είναι υποχρεωμένοι να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους έξω από την Άρτα – πράγμα το οποίο είναι τελείως αδύνατο.

Εμείς επί του προκειμένου έχουμε να συστήσουμε μία μέση λύση, εφόσον να απαλλαγούμε τελείως από τον κίνδυνο των ποδηλατιστών δεν είναι δυνατόν: να επιβληθεί εις τούτους από την Αστυνομία να διέρχονται από Διαμάντη μέχρι Διοδίων με την ελάχιστη ταχύτητα. Εάν κάποιος εξ αυτών δεν τηρεί τη διαταγή αυτή, να συλλαμβάνεται αμέσως από τα αστυνομικά όργανα.” (Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ, Άρτα, 1934)

Στη φωτογραφία ο Τηλέμαχος Δ. Μανούσης (δεξιά), ο τελευταίος της Μεγάλης Αγγειοπλαστικής Σχολής στην πόλη. Στη μέση ο Κώστας Φ. Χαραλάμπης, στρατιωτικός γιατρός. Δεν γνωρίζουμε το πρόσωπο στα αριστερά. Στην Ταμπακιάδα το 1957. (Φωτο από το αρχείο Τ. Μανούση, Παρουσίαση Κ. Μπανιάς) 

Δημοσιεύθηκε στη Τα Μέσα Μεταφοράς | Σχολιάστε

Ανάμεσα στα κύματα και τα τείχη

Η «θαλάσσια Άρτα» του Jacob Enderlin και το βλέμμα της Ευρώπης προς τον Αμβρακικό.

Συνεχίζοντας αυτό το μικρό οδοιπορικό στις εικονογραφικές απεικονίσεις της Άρτας τον 17ο αι., περνάμε από τη στεριά στη θάλασσα.
Μετά τη φρουριακή Castel le-Arte του 1686, ο Jacob Enderlin επανέρχεται λίγα χρόνια αργότερα με μια νέα εκδοχή: τη Castel le Arta.
Μια χαλκογραφία που εγκαταλείπει τους λόφους και τα τείχη για να στραφεί στα κύματα του Αμβρακικού, αποτυπώνοντας την Άρτα όχι πια ως κάστρο, αλλά ως θαλάσσια πύλη — εκεί όπου συναντιούνται το φαντασιακό και το ιστορικό τοπίο.


Από τη στεριά στη θάλασσα

Η Castel le Arta ανήκει σε μεταγενέστερη ή παράλληλη σειρά του Jacob Enderlin, πιθανότατα γύρω στο 1690–1691, και συνδέεται με τον τόμο Archipelagus Turbatus… που τυπώθηκε στην Άουγκσμπουργκ.
Σε αντίθεση με την προγενέστερη «χερσαία» Castel le-Arte (1686), όπου η Άρτα εμφανίζεται ως οχυρωμένη πολιτεία πάνω σε ύψωμα, εδώ ο καλλιτέχνης στρέφει το βλέμμα προς τη θάλασσα.

Ένα πλοίο σε φουρτουνιασμένα νερά δεσπόζει στο προσκήνιο, ενώ στο βάθος διακρίνεται ένα παράλιο κάστρο, περιβαλλόμενο από σύννεφα και κύματα.
Η σύνθεση, μέσα σε πλούσιο οβάλ πλαίσιο, είναι συμβολική: δεν αποτυπώνει τον πραγματικό χώρο, αλλά αποδίδει την ιδέα μιας Άρτας που κοιτά προς το Ιόνιο και τον Αμβρακικό.


Ένα σύμβολο του τέλους του 17ου αιώνα

Η νέα «θαλάσσια Άρτα» εντάσσεται στο κλίμα του ύστερου 17ου αιώνα, όταν η περιοχή βρισκόταν στο όριο των Βενετοτουρκικών συγκρούσεων και οι ευρωπαϊκές εκδόσεις γέμιζαν με φαντασιακές χαλκογραφίες πόλεων και φρουρίων.
Η παρουσία του πλοίου δεν είναι τυχαία· θυμίζει τις βενετικές αρμάδες που εκείνα τα χρόνια κινούνταν στην είσοδο του Αμβρακικού, από την Πρέβεζα έως τη Βόνιτσα.
Το φρούριο στο βάθος, με τα τείχη του να ενώνονται με τον ορίζοντα, γίνεται εικονική αναφορά στον κάμπο και στις οχυρώσεις της Άρτας, όπως τις φαντάζονταν οι χαρτογράφοι και οι αναγνώστες της Ευρώπης.


Ένα δίπτυχο φαντασίας και ιστορίας

Οι δύο απεικονίσεις του Enderlin —η Castel le-Arte (1686) και η Castel le Arta (περ. 1691)— σχηματίζουν μαζί ένα νοητό δίπτυχο.
Η πρώτη εκφράζει τη στεριανή Άρτα, φρουριακή και εσωστρεφή·
η δεύτερη τη θαλάσσια Άρτα, ανοιχτή προς τον Αμβρακικό και τη Δύση.

Μέσα από αυτές τις φαντασιακές εικόνες, η Άρτα του τέλους του 17ου αιώνα παρουσιάζεται ως τόπος σύγκλισης ιστορίας και συμβόλου — ανάμεσα στη μνήμη των πολέμων και στην ευρωπαϊκή φαντασία που τη μετέτρεψε σε σκηνικό του “ελληνικού τοπίου” της εποχής.

Στη φωτογραφία το δεύτερο χαρακτικό του Jacob Enderlin, “Castel le Arta” (Άρτα – θαλάσσια άποψη), Augsburg, περ. 1690–1691.
Χαλκογραφία από μεταγενέστερη σειρά του Archipelagus Turbatus….
Αναπαράσταση / ανακατασκευή – όχι επιτόπια όψη.
Πηγή: Travelogues – Ίδρυμα Αικ. Λασκαρίδη.
Σχετική: Jacob Enderlin, “Castel le-Arte” (Άρτα – φρουριακή όψη), Augsburg 1686, από τον ίδιο τόμο.

Δημοσιεύθηκε στη Η Άρτα στην Ενετοκρατία | Σχολιάστε

Ο Αμβρακικός και η Άρτα στον Βενετοτουρκικό Πόλεμο (1684–1699)

Κατά τον ύστερο 17ο αιώνα, η δυτική Ελλάδα βρέθηκε για πρώτη φορά έπειτα από αιώνες στο επίκεντρο ενός μεγάλου ευρωπαϊκού πολέμου.
Μετά τη συντριβή των Οθωμανών στη Βιέννη (1683), η Βενετία εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία και ξεκίνησε την εκστρατεία της εναντίον της Πύλης.
Ο πόλεμος αυτός —ο Έκτος Βενετοτουρκικός ή Πόλεμος του Μοριά (1684–1699)— ήταν το μοναδικό από τους βενετοτουρκικούς πολέμους όπου ο Αμβρακικός κόλπος αποτέλεσε ενεργό θέατρο επιχειρήσεων.

Το νέο μέτωπο της Δυτικής Ελλάδας

Ο στόλος του Φραγκίσκου Μοροζίνι, ξεκινώντας από τα Ιόνια νησιά, κατευθύνθηκε προς την είσοδο του Αμβρακικού, επιδιώκοντας να ελέγξει τα φρούρια της Πρέβεζας και της Βόνιτσας.
Στην αφήγησή του ο Alessandro Locatelli, στο έργο Racconto historico della veneta guerra in Levante (Βενετία, 1691), παρουσιάζει τον κόλπο ως κλειστή “εσωτερική θάλασσα”, κρίσιμη για τον έλεγχο της δυτικής Ελλάδας.

«…Preveſa e Boniça alla bocca del golfo…»
(Prima parte, σσ. 275–276)

«…le operazioni per assicurar la bocca del golfo, con sbarco di truppe e manovre della squadra…»
(σσ. 294 και 304)

Οι σελίδες του Locatelli αποτυπώνουν τις ναυτικές αποβάσεις και τις πολιορκίες των φρουρίων, αλλά και την προσπάθεια των Βενετών να καταστήσουν τον Αμβρακικό ασφαλή βενετική βάση.
Για πρώτη φορά η Πρέβεζα και η Βόνιτσα εμφανίζονται ως δίδυμη «πύλη» προς την Ήπειρο.

Η Άρτα ως ενδοχώρα και σκηνικό

Αν και ο συγγραφέας δεν αφιερώνει ξεχωριστό κεφάλαιο στην Άρτα (αναφέρεται παροδικά ως Narda), η πόλη λειτουργεί ως φυσικό οπίσθιο του θεάτρου επιχειρήσεων.
Ο εύφορος κάμπος της γίνεται τόπος διελεύσεων και επιδρομών:
κατά το 1684 αποσπάσματα Ελλήνων συμμάχων των Βενετών προχώρησαν ως εκεί, ενώ το 1696 ο Λιμπεράκης Γερακάρης επανέλαβε επίθεση στην ίδια περιοχή.
Έτσι, η Άρτα εμφανίζεται όχι ως φρούριο μάχης, αλλά ως τοπίο που βιώνει άγρια τον πόλεμο.

Το ιστορικό αποτύπωμα

Μετά το 1690 ο Locatelli περιγράφει διοικητικές ρυθμίσεις στα φρούρια του στομίου, με τη Βόνιτσα ως κλειδί για τη «guardia del passo del golfo» (Seconde parte, σ. 20).
Οι επιχειρήσεις της περιόδου αυτής χάραξαν το όνομα του Αμβρακικού στον χάρτη των βενετικών αφηγήσεων, πράγμα που δεν είχε συμβεί στους παλαιότερους πολέμους (1463–1479, 1499–1503 κ.ά.), όπου η Ήπειρος παρέμενε εκτός των ναυτικών τους σχεδίων.


Οπτική μαρτυρία της ίδιας εποχής

Δύο μόλις χρόνια μετά τις πρώτες επιχειρήσεις του 1684, ο γερμανός χαράκτης Jacob Enderlin εξέδωσε στην Άουγκσμπουργκ την εντυπωσιακή χαλκογραφία «Castel le-Arte», στον τόμο Archipelagus Turbatus… (1686).
Το έργο, ταξινομημένο σήμερα ως Imaginary representation / Reconstruction, δεν αποτελεί ακριβή τοπογραφική απεικόνιση, αλλά αναπαράσταση της Άρτας ως φρουριακής πολιτείας — ενός τόπου που μόλις είχε έρθει στο προσκήνιο της βενετοτουρκικής σύγκρουσης.
Το χαρακτικό μπορεί να ιδωθεί ως εικαστική αντήχηση των περιγραφών του Locatelli· ο λόγος και η εικόνα συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον: ο συγγραφέας καταγράφει τα γεγονότα, ο χαράκτης αποδίδει την ατμόσφαιρα.


Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι ο Αμβρακικός κόλπος εισέρχεται στην ιστορική σκηνή του 17ου αιώνα ως στρατηγικός κόμβος της βενετικής εκστρατείας.
Οι αναφορές του Locatelli και η εικονική μαρτυρία του Enderlin αποκαλύπτουν πώς η Δύση άρχισε να βλέπει την Ήπειρο όχι μόνο ως ενδοχώρα, αλλά και ως πεδίο πολέμου.
Η Πρέβεζα, η Βόνιτσα και η Άρτα συνθέτουν, από το 1684 και εξής, την πρώτη ενότητα όπου η ιστορία και η εικόνα του Αμβρακικού συναντώνται.

Πηγές

  • Alessandro Locatelli, Racconto historico della veneta guerra in Levante, Venezia (“Colonia”): Girolamo Albrizzi, 1691. Prima parte, σσ. 275–276, 294, 304· Seconde parte, σσ. 20, 151. Εικονογράφηση V. M. Coronelli.
  • Jacob Enderlin, Archipelagus Turbatus… (Augsburg, 1686), χαλκογραφία «Castel le-Arte».
    Wikimedia Commons · Travelogues – Ίδρυμα Αικ. Λασκαρίδη

Στη φωτογραφία χαρακτικό του Jacob Enderlin, “Castel le-Arte” (Άποψη του κάστρου της Άρτας), Augsburg 1686.
Χαλκογραφία από τον τόμο Archipelagus Turbatus… (Augsburg, 1686).
Αναπαράσταση / ανακατασκευή – όχι επιτόπιο σχέδιο.
Πηγή: Wikimedia Commons · Travelogues – Ίδρυμα Αικ. Λασκαρίδη

Δημοσιεύθηκε στη Η Άρτα στην Ενετοκρατία | Σχολιάστε

Απομεινάρι μιας άλλης Άρτας….

Ξύλινη πόρτα στην Άρτα, μάρτυρας του χρόνου και της σιωπής. Το φθαρμένο ξύλο και η σκουριασμένη αλυσίδα αφηγούνται ιστορίες ανθρώπων και σπιτιών που χάθηκαν, διατηρώντας όμως την ομορφιά και τη μνήμη μιας άλλης εποχής. (Η φωτογραφία είναι του Γιάννη Λαζάρου)

Δημοσιεύθηκε στη Ό,τι έχει απομείνει απ’ την Άρτα του χτες….. | Σχολιάστε

Ενθύμιον Σχολικού Έτους 1953 – 1954

1953 – Τάξη Δ’ του 2ου Δημοτικού Σχολείου στο Ρολόι.

Αγόρια (με αλφαβητική σειρά): Νίκος Αθανασιάδης, Δημ. Αναλογίδης, Χαρ. Ανθίτσας, Αφοι Αθανάσιος & Χρήστος Θωμά Γάτσιου, Βασιλ. Δράκος, Αναστ. Ζέρβας, Μιχ. Ζήσης, Ευαγγ. Θεοχάρης, Χρ. Καραγκούνης, Ευστρ. Κασελούρης, Βασιλ. Κατσαούνης (Φιλόλογος), Μάχος Καυκιάς, Βασιλ. Λένης, Κων/νος Ελ. Μάτος, Δημ. Μπίζας, Κων/νος Λ. Μπουραντάς, Γεώρ. Ντάσης, Ελ. Παππάς, Βασιλ. (Λάκης) Σιώρος, Ανδρ. Τράμπας, Γεωργ. Τζίμας, Κων. Τσάσης, Γεώργ. Ι. Φωτονιάτας, Νίκος Χριστογιάννης.

Κορίτσια : Χρύσα Αποστόλου, Αγαθή Μ. Βόγλη, Ελευυθ. Γούλα, Αριστ. Γαλαζούλα, Ειρ. Γεωργούλα, Γεωρ. Ι. Καλατζή, Αθηνασ. Καλύβα, Βάσω Κολομπούρδα, Αντιγ. Κοντογεώργου, Αντιγόνη Κούκη, Αναστ. Κούτση, Νικόλ Γ. Λάμπρου, Βάσω Μάλλιου, Νίκη Μανακανάτα, Χριστίνα Δ. Ντούβαλη, Βάσω Νάκα, Εαγγ. Δ. Παναγιώτου, Βάσω Παπακώστα, Μαριάνθη (Μαρία) Ι. Παρασκευά, Καίτη Ν. Σαλωνίτη, Δώρα Π. Σούλτη, Ελένη Κ. Τζαιρίδου (από Αργοστόλι), Αλεξ. Ψωράκη, Αγγέλα Σιώκη.

Παιδαγωγός η κ. Ειρήνη Παπούλια, σύζυγος το Κων/νου Τζουβάρα, Δ/ντη των Ε.Λ.Τ.Α. (Φωτο Παρουσίαση Κ. Μπανιάς)

Δημοσιεύθηκε στη Η Εκπαίδευση στην Άρτα | Σχολιάστε

Αγώνες στίβου, 1938!

Γιάννενα, 1938 – Ο Γενικός Διοικητής Ηπείρου Β. Γκορτζής, δίδει το μετάλλιο στον ακατάβλητο πρωταθλητή και άσσο του ΠΑΝΑΜΒΡΑΚΙΚΟΥ, Κώστα Γιώτη. (Φωτο και Παρουσίαση Κ. Μπανιάς)

Δημοσιεύθηκε στη Αθλητικές Εκδηλώσεις | Σχολιάστε

Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897 – Η στιγμή της ανακωχής

Η εικόνα προέρχεται από το ιταλικό εικονογραφημένο περιοδικό La Tribuna Illustrata και φέρει τη λεζάντα «La Tribuna Illustrata 1897, No. 23 – L’armistizio greco-turco – Ufficiali dei due eserciti fissano la zona neutra» («Η ελληνοτουρκική ανακωχή – Αξιωματικοί των δύο στρατών καθορίζουν τη νεκρή ζώνη»), 6 June 1897.

Η σκηνή αποδίδει τη συνάντηση Ελλήνων και Οθωμανών αξιωματικών την ώρα που καθορίζουν επί χάρτου την ουδέτερη περιοχή μεταξύ των δύο στρατών, μετά τη λήξη των συγκρούσεων. Η απεικόνιση αυτή, χαρακτηριστική της ευρωπαϊκής εικονογραφίας του 19ου αιώνα, μεταφέρει το πνεύμα της εποχής: τον συνδυασμό στρατιωτικής πειθαρχίας και διπλωματικής ψυχραιμίας τη στιγμή που ο πόλεμος δίνει τη θέση του στη διαπραγμάτευση.

Η χάραξη και εκτύπωση έγινε από το γνωστό ρωμαϊκό τυπογραφείο Danesi Editori, το οποίο συνεργαζόταν με τη La Tribuna Illustrata για την παραγωγή των έγχρωμων χαλκογραφιών της. Πρόκειται για ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα τεκμήρια του ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος για τον ελληνοτουρκικό πόλεμο και την επακόλουθη ανακωχή.

📜 Πηγή: La Tribuna Illustrata, Ρώμη — έκδοση Danesi Editori, Author P. Romagnoli and S. Zaniboni

Δημοσιεύθηκε στη Ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 | Σχολιάστε

Η ανακωχή του 1897 μέσα από τον ιταλικό Τύπο

Το απόσπασμα προέρχεται από την ιταλική εφημερίδα Il Cittadino Italiano, που εκδιδόταν στην πόλη Udine. Το συγκεκριμένο φύλλο, με ημερομηνία 19 Μαΐου 1897, περιλαμβάνει τηλεγραφήματα με τίτλο «La guerra Greco-Turca – Le prime riunioni» και υπότιτλο «L’armistizio – Nell’Epiro e in Tessaglia».

Το δημοσίευμα αναφέρει τα εξής:

La guerra Greco-Turca – Le prime riunioni
Costantinopoli 3. Nel pomeriggio ebbe luogo la prima riunione degli ambasciatori col ministro degli esteri nel padiglione di Tophane per trattare della pace; non vi assistette alcun segretario, nè fu tenuto processo verbale. I negoziati si mantengono assolutamente segreti.
Costantinopoli 2. – Nella riunione di ieri degli ambasciatori col ministro degli esteri, questi comunicò le condizioni di pace che la Turchia chiede alla Grecia, formulate nel noto memorandum della Porta. Gli ambasciatori presentarono alla loro volta le note contrapposte, riservandosi di entrare nei particolari nella seduta di domani.
Ancora l’armistizio – Nell’ Epiro ed in Tessaglia
Atene 3. L’armistizio generale venne firmato nell’ Epiro sulle basi dell’accordo fatto ad Imaret il 19 maggio. Un armistizio identico verrà firmato per l’esercito in Tessaglia.

Και σε ελληνική μετάφραση:

Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος – Οι πρώτες συναντήσεις
Κωνσταντινούπολη, 3. Το απόγευμα πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση των πρεσβευτών με τον υπουργό των Εξωτερικών στο περίπτερο του Τοφχανέ, για να συζητηθεί η ειρήνη· δεν παρευρέθη κανένας γραμματέας, ούτε τηρήθηκαν πρακτικά. Οι διαπραγματεύσεις παραμένουν απολύτως μυστικές.
Κωνσταντινούπολη, 2. Στη χθεσινή συνάντηση των πρεσβευτών με τον υπουργό των Εξωτερικών, αυτός ανακοίνωσε τους όρους ειρήνης που ζητά η Τουρκία από την Ελλάδα, όπως διατυπώθηκαν στο γνωστό υπόμνημα της Υψηλής Πύλης. Οι πρεσβευτές, με τη σειρά τους, παρουσίασαν τις αντιπροτάσεις τους, επιφυλασσόμενοι να εισέλθουν στις λεπτομέρειες κατά τη συνεδρίαση της επόμενης ημέρας.

Η ανακωχή – Στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία
Αθήνα, 3. Η γενική ανακωχή υπογράφηκε στην Ήπειρο βάσει της συμφωνίας που έγινε στο Ιμάρετ στις 19 Μαΐου. Μια πανομοιότυπη ανακωχή πρόκειται να υπογραφεί και για τον στρατό στη Θεσσαλία.

Η δημοσίευση αυτή, στον ιταλικό Τύπο λίγες ημέρες μετά τα γεγονότα, καταγράφει με ακρίβεια τις διπλωματικές κινήσεις που οδήγησαν στη λήξη του πολέμου και δείχνει το έντονο ενδιαφέρον της Ευρώπης για τις εξελίξεις στον ελληνικό χώρο.

📜 Πηγή: Εφημερίδα Il Cittadino Italiano, Udine, 19 Μαΐου 1897.

Δημοσιεύθηκε στη Ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 | Σχολιάστε

Όταν η Άρτα τίμησε τους ήρωές της….

Μετά τον πόλεμο του 1897, με πρωτοβουλία του συνταγματάρχη Μιλτιάδη Δόξα, δημιουργήθηκε μια επιτροπή για να συγκεντρώσει χρήματα ώστε να ανεγερθεί στην Άρτα μνημείο προς τιμήν των Ελλήνων και Φιλελλήνων που σκοτώθηκαν στις μάχες της Ηπείρου. Με τη συνεισφορά στρατιωτών, αξιωματικών και πολιτών, συγκεντρώθηκε το απαραίτητο ποσό και κατασκευάστηκε ένα λαμπρό μαρμάρινο μνημείο κοντά στη Μονή Φανερωμένης.

Όταν ολοκληρώθηκε το μνημείο, έγινε τελετή με μεγαλοπρέπεια στις 14 Σεπτεμβρίου, γιορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Τα λείψανα των ηρώων μεταφέρθηκαν με πομπή από το νεκροταφείο και τοποθετήθηκαν στο μνημείο παρουσία αρχών, κλήρου, σχολείων και πλήθους κόσμου. Ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση, αποδόθηκαν τιμές από στρατό και φιλαρμονική, και εκφωνήθηκαν λόγοι από τον συνταγματάρχη Δόξα, τον δήμαρχο Αντώνιο Γαρουφαλιά και άλλους. Η εκδήλωση έκλεισε με την κατάθεση στεφάνων από τοπικούς συλλόγους και την ειρηνική αποχώρηση του πλήθους.

Και για να ακουστεί η φωνή της εποχής, ας αφήσουμε τα ίδια τα λόγια της «Φωνής της Ηπείρου» να μας ταξιδέψουν πίσω στην ημέρα που η Άρτα τίμησε τους ήρωές της :

“Μετά τον πόλεμο του 1897, τη πρωτοβουλία του συνταγματάρχου του πυροβολικού κ. Μιλτιάδου Δόξα, συνεστήθη επιτροπή προς συλλογή εράνων για την ανέγερση περικαλλούς μνημείου ενταύθα των πεσόντων κατά το έτος εκείνο εν Ηπείρω Ελλήνων και Φιλελλήνων υπέρ πίστεως και πατρίδος. Και όντως, τη συνδρομή των γενναίων στρατιωτών και αξιωματικών της ενταύθα τότε φρουράς ως και των ενταύθα πολιτών, συνελέγη αρκετόν ποσόν προς ανέγερση τοιούτου μνημείου, οίον ανηγέρθη πρό τινος εν θέση περιβλέπτῳ πλησίον της ιεράς μονής Φανερωμένης, εκ λαμπροτάτων μαρμάρων της Πεντέλης, μεταφερθέντων δι’ αδράς δαπάνης ενταύθα εκ Πειραιώς πρό τινος χρόνου τη ενεργεία της εταιρίας των Εργοληψιών. Τη συνδρομή δε δήμου Αρταίων εγένετο ετέρα διακλάδωση της δημοσίας οδού αμαξητή, άγουσα προς το μνημείον, όπερ εγείρεται οίον ει νέω ως περιφανές τρόπαιον των εν Γριμπόβω και Πέντε Πηγαδίοις περιφανών νικών μας, φημισθέντων καθ’ άπασαν την Ευρώπην δια των ανταποκρίσεων των κατά τας ειρημένας μάχας παρισταμένων ανταποκριτών Ευρωπαίων του αγγλικού, γαλλικού και γερμανικού τύπου.

Περατωθέντος δε του ειρημένου μνημείου πρό τινων ημερών εγένετο χθές 14 οδεύοντος μηνός, επέτειον εορτήν της ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού εν Ιερουσαλήμ και ώραν 10ην π.μ. η ανακομιδή των λειψάνων των ηρωικών τέκνων της πατρίδος και η κατάθεσις αυτών εν τω περιφανεί τούτω μνημείω μετά μεγαλοπρεπούς πομπής, παρισταμένων πασών των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών της πόλεώς μας, των καθηγητών και διδασκάλων αμφοτέρων των φύλων μετά των μαθητών και μαθητριών και απείρου πλήθους, πρωτεύοντος του ωραίου φύλου. Τας νενομισμένας τιμάς απέδωκεν εις λόγος του ενταύθα εδρεύοντος ευζωνικού τάγματος, παιανιζούσης της φιλαρμονικής μουσικής. Προ της καταθέσεως των οστών εν τω ειρημένω μνημείω εψάλη επιμνημόσυνος τελετή υπ’ άπαντος του ενταύθα ιερού κλήρου και του αντιπροσώπου του σεβ. αρχιερέως, αρχιμανδρίτου κ. Τιμοθέου, αναπληρούντος την σεβ. αρχιερέα, απουσιάσαντα ένεκα ασθενείας.

Την μεταφοράν των λειψάνων εκ του νεκροταφείου της πόλεώς μας κειμένου ημίσειαν ώραν μακράν της πόλεώς μας μέχρι του μνημείου συνώδευσεν όλος ο λαός, ο κλήρος, η φιλαρμονική και ο στρατός. Μετά το πέρας της επιμνημοσύνου τελετής και την κατάθεσιν των ιερών οστών εν τω μνημείω κατετέθησαν στέφανοι τρεις, ήτοι εις εκ μέρους του ηπειρωτικού συλλόγου Σκουφά δια του προέδρου αυτού κ. Σπυρίδωνος Καλέλλη καθηγητού του ενταύθα γυμνασίου, εις εκ μέρους του κυνηγητικού συλλόγου δια του προέδρου αυτού κ. Γεωργίου Ζάγκλη ελληνοδιδασκάλου και εις εκ μέρους των ενταύθα Κεφαλλήνων δια του δικηγόρου κ. Νικολάου Καλλέλη. Οι καταθέσαντες τους στεφάνους εποιήσαντο τας δεούσας προσφωνήσεις. Προ τούτων όμως πρώτος ωμίλησεν ο συνταγματάρχης κ. Μιλτιάδης Δόξας, ακολούθως ο δήμαρχος της πόλεώς μας κ. Αντώνιος Γαρουφαλιάς, μετά ταύτα ο υπολοχαγός του πεζικού κ. Ανδριάκος και τελευταίος ο κ. Θεοχάρης Τάστανος καθηγητής, ομιλήσαντες άπαντες λαμπρότατα. Μετά τους λόγους δε τούτων διελύθη άπαν το πλήθος εν ησυχία και τάξει.”

📜 Πηγή: ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ, 19 Σεπτεμβρίου, 1903.

Απόσπασμα της φωτογραφίας που απεικονίζει την τελετή από το αρχείο του Ανδρέα Οικονόμου, με το μνημείο, από Πεντελικό μάρμαρο, να στράφτει στο φως του ήλιου…… Μπορείτε να δείτε ολόκληρη την φωτογραφία στο λινκ https://doxesdespotatou.com/to-mnimeio-pesonton-ston-polemo-toy-1897/

Δημοσιεύθηκε στη Ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 | Σχολιάστε