“Υψωμένος ο Σταυρός στα 2200 μέτρα είναι παραδομένος ολοχρονίς στους τέσσερις ανέμους. Τον δέρνουν ανελέητα οι καται γίδες, τον σκεπάζουν πρώιμα τα χιόνια του φθινοπώρου, τον τυλίγουν οι καταχνιές, τον λεηλατούν τ’ αστροπελέκια.
Όλοι οι πραταραίοι έχουν να “μολογάν” για νίλες ζωντανές προβάτων, αλόγων και ανθρώπων στον “καταραμένο” τόπο: ότι πάγωσαν ζυγουράκια από ξαφνική χιονοθύελλα, ότι το φ(ου)σάτο σήκωσε και γκρέμισε στα στεφάνια του Σταυρού ολόκληρο κοπάδι, ότι ανεμοδούρα αφάνισε αγωγιάτη μαζί με τα μουλάρια του, ότι οι σταυραετοί του άρπαζαν ζυγούρια και κατσίκια από τα κοπάδια το καταμεσήμερο, ότι αστραπή βάρεσε τζιομπάνο με το μισό κοπάδι του ότι, ότι, ότι….
Οι τζιομπαναραίοι από αρχαιοτάτων χρόνων έστησαν στον αυχένα του σταυρού έναν πέτρινο πύργο στον οποίο έχουν σφηνώσει έναν σιδερένιο σταυρό για να εξευμενίζουν τον Δία των Άκρων αλλά και για να μνημειώσουν στο διηνεκές το “Σταύρωμά τους στο “Ποιμενικό Πάθος”.
Στη φωτογραφία “Ιούνιος 1993 – Τα πρόβατα κατάκοπα φτάνουν στο Σταυρό, στην άκρη δεξιά η διάβαση “Αυτί”. (Πηγή : : ΟΙ ΝΟΜΑΔΕΣ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ ΤΩΝ ΤΖΟΥΜΕΡΚΩΝ, Ν. Καρατζένης, Άρτα, 1991)
