Υπάρχουν γεφύρια που δεν χτίστηκαν μόνο για να ενώσουν όχθες, μα για να ενώσουν ψυχές, μνήμες και ολόκληρους κόσμους. Το Γεφύρι της Πλάκας, το σπουδαιότερο μονότοξο πέτρινο γεφύρι των Βαλκανίων, είναι ένα τέτοιο μνημείο· ένα έργο που κουβαλά μέσα του τον μόχθο του πρωτομάστορα, τον παλμό του Άραχθου, αλλά και τον θαυμασμό γενεών ολόκληρων.
Στο βιβλίο του «Το Πετρογέφυρο της Πλάκας», ο Ανδρέας Ρίζος δεν περιορίζεται σε μια απλή αφήγηση γεγονότων. Αντίθετα, μας ταξιδεύει σε ένα μονοπάτι όπου η ιστορία συναντά τον μύθο, όπου η πέτρα αποκτά φωνή και το νερό γίνεται μνήμη. Από τα προλεγόμενα που υμνούν τη φύση και την ανάγκη του ανθρώπου να τη δαμάσει, ως την ανύψωση του γεφυριού το 1866, την οδυνηρή του πτώση το 2015 και αργότερα την αναστήλωσή του, το έργο ξετυλίγεται σαν ένα ψηφιδωτό γεμάτο εικόνες, συναισθήματα και μαρτυρίες.
Ποιητικές αναφορές, ιστορικά τεκμήρια, συνεντεύξεις και άρθρα συνθέτουν μια πολυφωνία γύρω από το γεφύρι, που εδώ δεν παρουσιάζεται μόνο ως αρχιτεκτόνημα, αλλά ως σύμβολο αντοχής και ταυτότητας. Ένα σύμβολο που, ακόμη κι αν γκρεμίστηκε, αναστηλώθηκε απ’ την αρχή και συνεχίζει να εμπνέει.
Το βιβλίο του Ρίζου είναι ένας ύμνος στην πέτρα και στο νερό, μα πιο πολύ ένας ύμνος στον άνθρωπο που παλεύει με τα στοιχεία της φύσης και αφήνει πίσω του μνημεία αθάνατα.. (Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Ανδρέα Ρίζο που μας χάρισε το βιβλίο του).
