“Το χωρίον τούτο κείται εις τας υπωρείας διακλαδώσεώς τινος της σειράς του Πίνδου, κατοικείται υπό 200 περίπου οικογενειών έχον επί τη αυτή θέσει συγκεντρωμένας περί τας 120 οικίας και μεταξύ αυτών δύω ναούς του αγίου Νικολάου, ων ο μεν χρονολογεί δύο έως τρεις αιώνας, ο δε ένα περίπου. Έξω δε του χωρίου δύο ετέρους των αγίων Αποστόλων και αγίου Κωσταντίνου, ιερουργουμένους πάντας υπό πέντε εγχωρίων ιερέων, υπάρχει δ’ αυτόθι και ελληνοδημοτική σχολή.Εις την κορυφήν του χωρίου τούτου, ου μακράν των 5 λεπτών της ώρας, κείται η ιερά μονή του αγίου Γεωργίου, ήτις χρονολογεί επίσης 2-3 αιώνας……Περί το χωρίον τούτο υπάρχουσι και έτεραι συνοικίαι, συγκείμεναι από 8-10 οικίας εκάστη και αποτελούσιν οιονεί κύκλον του χωρίου, αίτινες ονομάζονται Σκιαδάδες, Αβαρίτζα, Ποταμιά, Παλαιούρι, Παλαιοκάτουνα, Κοβέλη, Παλαιοχώρι και Τσουκλέρι…….” (Απόσπασμα από το ΔΟΚΙΜΙΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ του Σεραφείμ Ξενόπουλου του Βυζαντίου, Εν Αθήναις, 1884)
Στη φωτογραφία το Βουργαρέλι το 1938 (Φωτο Σπύρου Μελετζή, συλλογή Α.Κ.)
Και σε καλύτερη ανάλυση… (από το αρχείο του Νίκου Φασουλή)
