“Ήταν Πρωτομαγιά, δεύτερη μέρα της Λαμπρής και γιορτή του Αγίου Γεωργίου και γιόρταζε και η εκκλησία του χωριού. Προς το τέλος της λειτουργίας έγινε ο σεισμός. Η εκκλησία ήταν γεμάτη από κόσμο. Ξαφνικά σείστηκε ο τόπος η εκκλησία άνοιξε και έκλεισε σαν από θαύμα. Άρχισαν να πέφτουν πέτρες και σοβατίσματα από τους θόλους. Ο κόσμος άρχισε να ουρλιάζει να κλαίει και έτρεξαν να βγουν και στριμώχτηκαν στη μπροστινή πόρτα. Κάποιοι γέροι έπεσαν κάτω και οι άλλοι πατούσαν πάνω σε αυτούς να βγουν. Κάποιοι λίγοι τρομοκρατημένοι μαζεύτηκαν κουβάρι και έμειναν μέσα στην εκκλησία. Ο παπα-Κώστας Σκουροπάνος συνέχισε κανονικά τη Λειτουργία. Η κόρη του τον παρακαλούσε να βγει και αυτός της είπε: «την ώρα του θυσιαστηρίου δεν εγκαταλείπω. Εδώ είναι η θέση μου». Παρέμεινε μόνος του και τελείωσε κανονικά την Λειτουργία. Όταν βγήκαμε έξω όλοι και είδαμε ότι δεν είχε σκοτωθεί κανείς τρέξαμε όλοι να δούμε τα σπίτια μας. Τότε είδαμε την καταστροφή. Τα σοκάκια είχαν τα περισσότερα κλείσει από πεσμένες πέτρες και σχεδόν όλα τα σπίτια γκρεμισμένα. Πήραμε ότι μπορούσαμε απ’ το σπίτι και φύγαμε έξω και στήσαμε τσατούρια και κει μείναμε πολλές μέρες. Στη λάκα του Έξαρχου έστησαν μια μεγάλη σκηνή και εγκαταστάθηκε ο γιατρός του χωριού».(Μαρτυρία του Γιάννη και της Πανάγιως Σκουροπάνου από τα Θεοδώριανα, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΝΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ, τχ. 5, Μάιος 2020)
Στη φωτογραφία : Διανομή δώρων στους μαθητές από το στρατό μετά τον σεισμό στα Θεοδώριανα. Διακρίνονται μεταξύ άλλων ο χωρ/κας του Σταθμού Λ. Σκόνδρας, ο παπα-Σκουροπάνος, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Ξεν. Κορμέντζας και οι δάσκαλοι Β. Μακρυθανάσης, Π. Κασσελούρη και Σ. Γαλήνα. (Φωτο από το βιβλίο του Ρ.-Γ. Σκουτέλα ΤΑ ΘΕΟΔΩΡΙΑΝΑ, Αθήνα, 2006)
