Διήγηση του @Sotirios Sarlis, οπως δημοσιεύτηκε στην σελίδα του στο facebook…
“Την 21η Απριλίου του 67 μας έδιωξαν από το σχολείο. Να κλειστείτε στα σπίτια σας μας είπανε έντρομοι οι δάσκαλοι.
Έξω από το σπίτι είχε σταθμεύσει ένα στρατιωτικό όχημα με πυροβόλο. Μέσα ο πατέρας μου γέμιζε τις τσέπες του τσιγάρα. Η μητέρα κοίταζε από το παράθυρο τη χωροφυλακή απέναντι στη Βασιλέως Πύρρου. Την άλλη μέρα μας έλεγε ότι όλο το βράδυ έφερναν κόσμο και τους έσπρωχναν με βία να μπούνε μέσα. Αλλά για τον πατέρα μου δεν ήρθαν.
Δεν την γλύτωσε. 13 Μαΐου ήρθαν δύο χωροφύλακες και τον ζήτησαν. Ψύχραιμα εκείνος ήπιε τον καφέ του και τους ακολούθησε. Ευτυχώς είχε γεμάτες τις τσέπες του τσιγάρα, ήταν μανιώδης καπνιστής τότε. Τον πήγαν στο τμήμα της Βασιλέως Κωνσταντίνου εκεί που ήταν μέχρι πρόσφατα το ωδείο. Εμείς τον επισκεφτήκαμε την επόμενη μέρα, του πήγαμε φαγητό και δύο σοκολατάκια μαργαρίτες. Ο διοικητής Λεωνίδας Νικόπουλος γέλασε χλευαστικά όταν ψάχνοντας εξονυχιστικά το δέμα τα είδε. «Σοκολατάκια» είπε. «Τα παιδιά τα βάλανε» δικαιολογήθηκε καταντροπιασμένη η μαμά.
Δεν μας άφησαν να τον δούμε. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι ήταν πολλά άτομα στοιβαγμένα σε ένα χώρο 3 επί 4 με ένα μόνο παραθυράκι στην κορυφή της εισόδου.
Ένα χρόνο αργότερα στο σχολείο μας υποχρέωσαν να γιορτάσουμε το κοσμοϊστορικό γεγονός. Στην αδελφή μου δώσανε ένα ποίημα. Ο πρώτος στίχος έλεγε:
Εικοστή πρώτη τ’ Απριλιού σταθμός στην ιστορία
Δεν θυμάμαι τι έλεγε παρακάτω, αλλά θυμάμαι τι είπε εκείνη:
Πιάσανε τον πατέρα μου τον πήγαν εξορία !!!
(Η φωτογραφία είναι από τη Μακρόνησο το 1948. Δεν νομίζω ότι άλλαξαν πολύ οι συνθήκες στους τόπους εξορίας το 1967.)
