—————-
Ο Κώστας Κρυστάλλης πέθανε στην Άρτα στις 22 Απριλίου του 1894,στην οδό Καραπάνου όπου βρίσκονταν το σπίτι της αδελφής του και ετάφη στο νέο κοιμητήριο της Άρτας. Μέχρι τότε η ταφή των νεκρών σε όλη την τουρκοκρατούμενη Ήπειρο γινόταν στα παλιά κοιμητήρια που βρίσκονταν στον αυλόγυρο των εκκλησιών και ήταν ένας από τους λόγους που συνέβαλαν στη μετάδοση πολλών ασθενειών. Αυτή η συνήθεια απαγορεύτηκε για λόγους υγείας με κανονισμό της Οθωμανικής κυβέρνησης κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Ωστόσο σε πολλά μέρη ο κανονισμός αυτός δεν ελήφθη υπόψιν. Στην Άρτα οι νεκροί έπαψαν να θάβονται στις αυλές των εκκλησιών από το 1894 και από τους πρώτους που ενταφιάστηκαν στο νέο κοιμητήριο ήταν και ο Κώστας Κρυστάλλης που πέθανε εκείνη τη χρονιά. Το νέο Κοιμητήριο, σε μια χέρσα περιοχή στη θέση Κομμάτια, παραχωρήθηκε από την Ι. Μονή Κάτω Παναγιάς στις 28 Μαρτίου 1894, για την ίδρυση Κοιμητηρίου των χριστιανών της πόλης. (Πηγή Τσούτσινος, ΣΚΟΥΦΑΣ 1-10/1966)
Στη φωτο του Άγγελου Καλογερίδη, το σπίτι της αδελφής του ποιητή, Μαρίας, που μοιάζει με κελί, όπου ξεψύχησε στις 22 Απριλίου ο ποιητής Κώστας Κρυστάλλης. Ποτέ δεν μάθαμε αν έλαβε τελικά την Ελληνική υπηκοότητα, που επανειλημμένα του αρνήθηκαν και για την οποία εκλιπαρούσε με την μεσολάβηση του Γεράσιμου Μαρκορά ή πρόλαβε και πέθανε με τον ταπεινωτικό γι’ αυτόν χαρακτηρισμό του φυγόποινου του Οθωμανικού κράτους (το 1887 ο Ζωσιμάς Κ. Κρυστάλλης είχε δημοσιεύσει το ποίημα «Αι σκιαί του Άδου», με το οποίο εξυμνούσε τους αγωνιστές του 1821. Εξαιτίας αυτού διώχθηκε από τις τουρκικές αρχές και κατέφυγε το 1889 στην Αθήνα, ενώ τα τουρκικά δικαστήρια τον καταδίκασαν ερήμην σε εικοσιπενταετή εξορία στη Βαγδάτη). Για το πολιτικό και λογοτεχνικό κατεστημένο στην Αθήνα ήταν ασήμαντος….
