“Ο ναός ούτος, κείμενος εις απόστασιν ενός χιλιομέτρου δυτικώς του περιφήμου γεφυριού της Άρτης και αριστερά της προς Πρέβεζαν και Φιλιπιπιάδα δημοσίας οδού, εις θέσιν Τοπ Αλτί, είναι ασφαλώς το ολιγότερον γνωστόν από τα βυζαντινά μνημεία της περιοχής.
Το μνημείον είναι εν μέρει κεχωσμένον εις το υγρόν έδαφος. Η πέριξ αυτού επίχωσις υπερέβαινε τα δύο μέτρα, ενώ το αρχικόν δάπεδον ευρίσκετο εις βάθος 1,95 μ. από του νεωτάτου εκ σκυροκονιάματος δαπέδου : Το κονίαμα των τοίχων διατηρείται μέχρι του βάθους τούτου, εις το αυτό δ’ επίπεδον σώζεται κατά χώραν το κατώφλιον της μεταξύ νάρθηκος και κυρίως ναού διόδου και εξέχουν ενιαχού από των τοίχων πλακοειδείς λίθοι…..”(Πηγή : Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΉ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟΝ (Από του τέλους του 7ου μέχρι του τέλους του 10ου αιώνος), Π. Βοκοτόπουλος, Θεσσαλονίκη, 1975)
…και λεπτομέρεια της κόγχης του ιερού του Ναού Αγίου Βασιλείου της Γέφυρας.
