“Η προσωπική εργασία πρέπει να παύση. Η οδοποιία να δίδηται εις εργολάβους και μάλιστα εγχωρίους κτίστας, μεταχειρίζοντας Γκέγκηδες δι’ ισοπεδωτικάς εργασίας. Ούτοι είναι φιλοπονώτατοι εργαζόμενοι ευσυνειδήτως. Ας το ομολογήσωμεν ότι ο Ηπειρώτης δεν είναι επιτήδειος εις τας σκαπτικάς εργασίας. Προτιμά να μεταχειρίζηται την γυναίκα. Αι γυναίκες σκάπτουσι τους αγρούς και τας αμπέλους, αι γυναίκες φορτώνονται τα ξύλα, αι γυναίκες με την ράχιν των πηγαίνουν το άλεσμα εις τον μύλον και τόσα άλλα έργα κάμνουσι με την ράχην των. Ο ανήρ μετέρχεται άλλα επιτηδεύματα εκτός του οίκου.
Αχθοφόροι γυναίκες εις ουδέν μέρος του κόσμου υπάρχουσιν. Εν τη πόλι των Ιωαννίνων υπάρχουσιν υπέρ τας 20 γυναίκας μετερχόμεναι τον αχθοφόρον εν τη αγορά. Εν Ζαγορίω μαζί με τα προικώα φορέματα δίδεται και τριχιά διά το ζαλίκωμα, τουτέστι διά το φόρτωμα….Η παρεκβολή αύτη θα σας κάμη να πιστεύσητε τα όσα προσφάτως ανέφερα περί της εκτρώσεως γυναικός εν τω δρόμω Δρίσκου. Μολονότι και άνδρες υπήρχον, ουδείς κατεδέχετο να μεταφέρη με την ράχιν πέτρας. Ευρέθη η ράχις της γυναικός και χωρίς να λάβουν υπ’ όψιν την κατάστασίν της την εφόρτωσαν τόσον πολύ, ώστε έπαθεν έκτρωσιν”. (Πηγή : Εφημερίδα ΝΕΟΛΟΓΟΣ, 31 Ιανουαρίου 1876
Στη φωτογραφία της Βούλας Παπαιωάννου “Ήπειρος, 1947 – Γυναίκες εργάζονται στην κατασκευή δρόμου”. (Πηγή : Μουσείο Μπενάκη)
