———————–
“Οικούμενον υπό 20 ως έγγιστα οικογενειών, έχον δύω Ναούς σωζομένους και Ιερουργουμένους υπό ξένου ιερέως, ήτοι του αγίου Γεωργίου και αγ. Νικολάου, και δύω Παρεκκλήσια της Θεοτόκου και αγίου Δημητρίου, πυρπωληθέντα τω 1851 έτος. Ου μακράν του χωρίου, περί την μίαν ώραν, επί υψηλού όρους, εις θέσιν καλουμένην, Καμένον Δένδρον, υπάρχουσιν ερείπια πολυπληθέστατα κεκαλυμμένα υπό αγρίου δάσους και τις πηγή ύδατος ποσίμου και λείψανα παναρχαίου μεγάρου, καθά και τινες κατεδαφισμένοι εκ βάθρων Ναοί, ων ο εις λέγεται ότι εσεμνύετο επί τω ονόματιτου αγίου Μοδέστου Πατριάρχου Ιερωσολύμων. Ταύτα ουν πάντα μαρτυρούσιν ότι υπήρχέ ποτε χωρίον, καλουμένης της θέσεως άχρι τούδε Κραβασαράς, ου άδηλος η εποχή της καταστροφής. Το χωρίον τούτο, εν έτει 1877-78, εν τη αποστασία του Δημαριού, επυρπωλήθη υπό των Τουρκαλβανών. Εκ δε των λειψάνων αυτού ανέγειρεν η Οθωμ. Κυβέρνησις τω 1879 προμαχώνα προς εξασφάλισιν.” (Πηγή ΔΟΚΙΜΙΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ, Σ. Ξενόπουλος, Αθήναι, 1884)
*Σύμφωνα με τον Κ. Χρήστο, συγγραφέα του βιβλίου “ΖΥΓΟΣ – ΛΕΒΙΤΣΙΚΟ- Ιστορία & Παράδοση”, το όνομα με το οποίο καταγράφεται ο Ζυγός στις περισσότερες πηγές είναι ΛΕΒΙΤΣΙΚΟ. Καταλήγει δε στο συμπέρασμα ότι η λέξη Λεβίτσικο προήλθε από την λατινική λέξη levis = ομαλός, λείος και την κατάληξη -τσικο, που χρησιμοποιείται συνήθως για υποκοριστικά. Το Λεβίτσικο δηλαδή σημαίνει τον κάπως ομαλό τόπο. Κατηφορίζοντας ή ανηφορίζοντας οι ορεινοί κάτοικοι, περνούσαν από το Λεβίτσικο, τον κάπως ομαλό τόπο συγκριτικά βέβαια με τα υπόλοιπα χωριά της ορεινής περιοχής. Επίσης και σε σλάβικα λεξικά η λέξη levis σημαίνει στιλπνός, λείος. Φρονεί λοιπόν ότι η λέξη Λεβίτσικο είναι δάνειο από τους Σλάβους και συγκεκριμένα από τους Βλάχους ή Κουτσόβλαχους που πλημμύρισαν τη Ραδοβυζινή περιοχή γύρω στο 1350.
Στη φωτογραφία ο Ζυγιώτης Ηλίας Κοτρότσιος με τη σύζυγό του και τα ζώα τους την δεκαετία του ’50 (Η φωτο είναι από το βιβλίο του Κώστα Λ. Χρήστου “ΖΥΓΟΣ – ΛΕΒΙΤΣΙΚΟ- Ιστορία & Παράδοση”, Αθήνα, 2000)
