“Χωρίον απέναντι του παλαιού κείμενον και διαχωριζόμενον υπό του Ποταμ. Ινάχου. Αυτόθι ην ποτε χωρίον, Λυπούρας καλούμενον, όπου μετά την μεταπολίτευσιν, εν έτει 1881, κατέφυγον 50 οικογένειαι, αποφεύγουσαι τον πολυχρόνιον και ανυπόφορον τυραννικόν ζυγόν. Αύται εκκλησιάζονται εις μικρόν τινα πεπαλαιωμένον ναόν της αγίας Τριάδος, ιερουργούμενον υπό ιερέων δύω. Εν τη περιφερεία του χωρίου υπάρχουσι παρεκκλήσιά τινα ηρειπωμένα όμως πάντα, οίον του αγίου Νικολάου, των Ταξιαρχών, του αγίου Γεωργίου και του Ευαγγελισμού, όπερ λέγεται ότι υπήρξε ποτε Μονή, διό το Παλαιομονάστηρον καλείται.” (ΔΟΚΙΜΙΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ, Σεραφείμ Ξενόπουλος, Αθήναι, 1884)
Στη φωτογραφία “Τμήμα του συνοικισμού Σινιάγκου πριν καλυφθεί από τα νερά της τεχνητής λίμνης Πουρναρίου. Το άσπρο δίπατο σπίτι είναι του Τέλη Βάσιου. Πάνω, δεξιά από την συστάδα κυπαρισσιών και πεύκων το Σχολείο και ο Αγ. Αθανάσιος. Κάτω ο κάμπος του Σινιάγκου”. Σινιάγκος είναι σλάβικη λέξη και σημαίνει Πέραμα όπως έχει μετονομαστεί από το 1954. Η ονομασία προέρχεται πιθανόν από το ότι ήταν πέρασμα προς Μπρένιστα και Κουμζιάδες. Περιλαμβάνει τους οικισμούς Άνω και Κάτω Πέραμα (Σινιάγκο) και Ασφακούλα, της οποίας η ονομασία προέρχεται από τον θάμνο Ασφάκα. Ακόμα η Γύρα του Γιώτη όπου τα Γιωτέϊκα επειδή σ’ αυτό το σημείο το ποτάμι κάνει στροφή. (Η φωτογραφία είναι από το βιβλίο του Χ. Ντάλα ΤΟ ΔΙΣΤΡΑΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ, Αθήνα, 2008 )
—————
Ο Σινιάγκος μετά την τεχνητή λίμνη Πουρναρίου.
(Η φωτογραφία είναι από το βιβλίο του Χ. Ντάλα ΤΟ ΔΙΣΤΡΑΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ, Αθήνα, 2008 )
