—————————–
“Φόβος και τρόμος έπιανε τους διαβάτες που ήταν αναγκασμένοι να περάσουν τον Άραχθο στις περιοχές που δεν υπήρχε γεφύρι, ιδιαίτερα τους βροχερούς μήνες και περισσότερο όταν ήταν κατεβασμένος. Η λαική ρήση “τρώει δώδεκα νομάτους τον χρόνο κι όταν δεν βρίσκει σκούζει και βογγάει”, δεν δημιουργήθηκε τυχαία και δεν αποτελεί γέννημα της φαντασίας των κατοίκων στις παράκτιες περιοχές του Αράχθου. Οφείλεται σε αληθινά γεγονότα που συνέβαιναν πολλές φορές και σε πολλά σημεία του ποταμού, εκεί όπου οι ντόπιοι κάτοικοι όσο και οι ταξιδιώτες έμπαιναν στα νερά της κοίτης προκειμένου να διαβούν στην αντίπερα όχθη. Καθημερινές ανάγκες, όπως η καλλιέργεια της γης στην απέναντι όχθη, μεταφορά ζώων και αγαθών, πραγματοποίηση ταξιδιών, διενέργεια εμπορίου, κοινωνικές υποχρεώσεις και εκδηλώσεις όπως πανηγύρια, γάμοι ή κηδείες και πλήθος άλλων, υποχρέωναν τους ανθρώπους να περάσουν τον ποταμό.
Απότομες δίνες με ύπουλα κλώσματα, δυνατές σούδες, εγκλωβιστικά σπήλαια, επικίνδυνα και απότομα βαθουλώματα, ζάλη από τη θέα της γρήγορης κίνησης του νερού, υποχώρηση της άμμου κάτω από τα πόδια, αιφνιδιασμοί και ξαφνιάσματα από αναπάντεχες κατεβασιές ήταν μερικοί απρόβλεπτοι κίνδυνοι. Πολλά ήταν τα ανθρώπινα θύματα και χιλιάδες τα ζώα που πνίγηκαν στα νερά του. Λιγόστεψαν δε και αραίωσαν οι πνιγμοί όταν κατασκευάστηκαν ή επινοήθηκαν αποτελεσματικά μέσα διέλευσης του ποταμού…..” (Πηγή : ΑΡΑΧΘΟΣ, Ο ΘΕΟΠΟΤΑΜΟΣ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ, Α. Σχισμένος, Αθήνα 2002)
Στη φωτογραφία “Πηγαίνοντας προς τη νύφη, από το Δίστρατο στη Σκούπα μετά το πέρασμα του Αράχθου, με τα όργανα μπροστά”. Πρόκειται για το γάμο του Χρήστου και της Βαγγελιώς Βόβλα το 1950.(Πηγή : ΤΟ ΔΙΣΤΡΑΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ, Χ. Ντάλας, Αθήνα, 2008)
