Η Σύμβαση της 24ης Μαίου 1881, σύμφωνα με την οποία έγινε η προσάρτηση των Νέων Επαρχιών προέβλεπε την προστασία του γαιοκτητικού συστήματαος και δεν επέτρεπε αλλαγές στη μορφή της ιδιοκτησίας «ει μη διά γενικού νόμου εφαρμοστέου καθ’ όλον το Ελληνικόν Βασίλειον».
Στην περιοχή μας η μεγάλη ιδιοκτησία ήλεγχε πάνω από το 70% της καλλιεργούμενης γης. Έτσι η διατήρηση του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος της Τουρκοκρατίας έφερε τη σύγκρουση κολλήγων και τσιφλικάδων και τους οδήγησε στην εξέγερση. Στους κολλήγους συμπαραστάθηκε ο Γ. Παχύς που αργότερα εκλέχτηκε βουλευτής Άρτης. Τους τσιφλικάδες εκπροσωπούσε ο Κ. Καραπάνος, κι αυτός βουλευτής Άρτης.
Οι συζητήσεις στη Βουλή το 1882 είναι γνωστές. Τελικά επικράτησαν οι απόψεις των τσιφλικάδων και το αγροτικό ζήτημα συνεχίστηκε μέχρι το 1920 για να λυθεί από τον Βενιζέλο με την τροποποίηση του Συντάγματος το 1911 και με τον Παπαναστασίου αργότερα που προώθησε τις απαλλοτριώσεις κι έκανε τους αγρότες νοικοκυραίους.
Το Αρτηνό αγροτικό ξεσήκωμα που αποτελεί την αρχή του αγροτικού ζητήματος στη χώρα μας, αποτέλεσε την πρώτη σύγκρουση μεταξύ κολλήγων και τσιφλικάδων. Σχετικά με το Αγροτικό ζήτημα της περιοχής μας, από το Πρωτοδικείο Άρτης εκδόθηκε μια σειρά από πολιτικές αποφάσεις κατά την περίοδο 1882 – 1884.
Η πρώτη «Έφεση κατ’ αποφάσεων προσωρινών μέτρων» που παρουσιάζουμε σήμερα, με αριθμ. 5)1882 αφορούσε υπόθεση στο Πέτα Άρτης. Οι παρατηρήσεις των συγγραφέων σχετικά, καταγράφονται στο τέλος της απόφασης. (Πηγή : ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ ΑΡΤΗΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΕΤΩΝ 1882 – 84», Κατερίνα Πατσαλιά – Λόλα Τερζοπούλου, Άρτα, 1981. Από το Αρχείο του Δικηγόρου Μιχάλη Νικολάου)
