“Απ’ τα 500 σπίτια τ’ χουριού τα περσότερα είχαν υπόγειου απού κάτ’ με καμάρα στ’ μπόρτα. Μέσα του σπιτ’ άλλ(οι) τούχαν χουρίσ’ σε τρία δουμάτια κι άλλ(οι) τούχαν ένα.
Μέσα στουν ουντά είχαν τ’ γκασέλα πούχε η κυρά τ’ μπροίκα. Είχαν του ντλαπ’ πούχι για στουλίδ’ στ’ γκουρφή τουν δικέφαλου αετό. Γύρω στον τοίχου είχαν τα μπάσια. Είχαν κριμασμένουν καθρέφτ’ στουν τοίχου κι τ’ αγκελυτέρ με λάμπα. Στ’ μέσ’ απ’ του δουμάτιου είχαν τραπέζ’ μι καλό τραπιζουμάντλου κιντιμένου στου χέρ’. Πάν’ στου τραπέζ’ είχαν φουτουγραφίες. Οι άντρεις τ’ σπτιού έμειναν στουν ουντά.
Ου ουντάς κι ου διάδρομους ήταν νταβανουμέν’. Η καμαρούλα κι η κουζίνα δεν είχαν νταβάν’.
Μέσα στ’ γκαμαρούλα είχαν τουν αργαλειό. Άλλις οικουγένειες είχαν τουν αργαλειό στου κατώι. Γύρα – γύρα στουν τοίχου στ’ γκαμαρούλα είχαν πουλίτσες. Μέσα στ΄γκαμαρούλα κ’μόνταν κιόλας.
Τα ρούχα τα κρέμαγαν στουν τοίχου. Κάρφουναν ένα σιντόν’ κατάσαρκα στουν τοίχου για να μη λιρώνουνται τα ρούχα κι άλλου ένα πάν’ απ’ τα ρούχα για να μη φαίνουντι. Αυτό γίνουνταν κι στουν ουντά κι στ’ γκαμαρούλα. Στ’ γκουζίνα είχαν όλα τα συγύρια τς…..” (Περιγραφή της κατοικίας των Μελισσουργών από την Ελένη Γκολομάζου – Νικολοπούλου, όπως δημοσιεύτηκε στην Λαογραφική Μελέτη της Βασιλική Γκολομάζου του Κων/νου, 1968 – https://pergamos.lib.uoa.gr/)
Στη φωτογραφία σκίτσα από τα σπίτια στους Μελισσουργούς από την ίδια εργασία.
