“….Και τώρα ας αναζητήσωμεν τον κυρ Τελώνην εν μέσω της ταραχής και του σκότους της θυελλώδους εκείνης νυκτός βαίνοντα προς ανεύρεσιν της αγνώστου και περιπλανωμένης γυναικός.
Κάτω, τα αλίπεδα της Κοπραίνης τα καλύπτει ζοφερόν σκότος. Δεν φαίνεται κανείς εκεί μέσα. Μόνον ο φανός της παραλίας ως τρεμοσβύνον άστρον της ηούς επιδεικνύει με δύναμιν πυγολαμπίδος την παρήγορον λάμψιν του.
Σιγή νεκρική βασιλεύει επί των μαύρων εκείνων εκτάσεων, ην κάπου, κάπου αι ιαχαί των αγρίων νησσών και ο πένθιμος κλαυθυρισμός της Τουρλίδος διακόπτουσιν.
Μέσα εις αυτήν την κόλασιν, πατών την παχείαν ιλύν της ποταμίου όχθης πορεύεται επανερχόμενος εις το χωρίον του ο κυρ Τελώνης…..
Κατηυθύνετο με ασυνήθην ταχύτητα προς το κελίον του και ήτο εύλογος η σπουδή του, διότι ενδεχόμενον η παγωνιά της νυκτός να ετερμάτιζε διά παντός και εντός των ηνεωγμένων λάκκων του αλιπέδου τον δρόμον του!
Μικρού δεν έπιπτεν εντός παρακειμένου βαθυτάτου έλους, αλλ’ ευτυχώς ο μικρός πάσσαλος, ον εκράτει πάντοτε προτεταμένον ενέκοψε την πτώσιν του.
-Εσώθην και τώρα, εψιθύρισε και εξηκολούθει να βαδίζη υβρίζων και βλασφημών.
Ένας δρομίσκος, έλεγεν, εχάθη και δι’ αυτά τα μέρη; Αυτός ο κόσμος που τα κατοικεί δεν ανοίγει το στόμα του να διαμαρτυρηθή;
Αλλά δεν έχουν φωνήν!
Πού να την εύρωσιν, αφ’ ου έκαστος πολίτης έχει και από μίαν αξίωσιν από την πολιτικήν, απαίτησιν προσωπικήν, ιδικήν του;……..(Πηγή : ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΚ ΤΩΝ ΟΧΘΩΝ ΤΟΥ ΑΡΑΧΘΟΥ, Ιωάννης Ζ. Οικονομόπουλος (Ρώμος Φιλύρας), Αθήνα, 1905)
Στη φωτογραφία το καλντερίμι που οδηγούσε στην Κόπραινα σε φωτογραφία του Volker Möller, αρχές του 1980.
