“Η απελευθέρωση της πόλης της Άρτας και η ένταξή της στο κορμό της απελευθερωμένης Ελλάδας πολύ νωρίτερα από τον υπόλοιπο κορμό της Ηπείρου, επέδρασε αποφασιστικά σε μια σχετική διαφοροποίηση από τα άλλα αστικά κέντρα της περιοχής. Στο μουσικό βίο, η αυτονόμηση αυτή συνδυάζεται με την πρώιμη υιοθέτηση των νεωτερισμών και των τάσεων εξευρωπαϊσμού που κυριαρχούν στην Αθήνα στο γύρισμα του 19ου αιώνα. Η απουσία επίσης μνήμης ντόπιων λαϊκών μουσικών εντός της πόλης ενισχύει την υπόθεση πως στην Άρτα δραστηριοποιούνταν κυρίως μουσικοί της ευρύτερης περιφέρειάς της. Οι μεγάλες μουσικές οικογένειες των Σουκαίων και των Στεργαίων (με κοντινές συγγενικές σχέσεις μεταξύ τους) είχαν ως έδρα το Κομπότι και τους Σελλάδες αντίστοιχα, και κινούνταν επαγγελματικά περισσότερο προς τις περιφέρειες Ξηρομέρου και Πρέβεζας και λιγότερο προς την ίδια την πόλη. Αυτό είναι εμφανές και από το χαρακτηριστικά ξηρομερίτικο ύφος τους, το οποίο όμως γνώρισε στα χέρια τους μια πρωτοφανή εξέλιξη, ειδικά χάρη στο εκπληκτικό τάλαντο του Βασίλη Σούκα. Η πολύχρονη συνεργασία του τελευταίου με το μεγάλο τραγουδιστή του Ξηρομέρου Τάκη Καρναβά οδήγησε μετά τη δεκαετία του 1960 στη διαμόρφωση ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος και εντυπωσιακού ερμηνευτικά “νεο-δημοτικού” μουσικού ιδιώματος, όπου νεότερα στοιχεία της αστικής λαϊκής μουσικής, με βάση το μπουζούκι, διασταυρώνονται γόνιμα με στοιχεία του παλαιού ρεπερτορίου του κλαρίνου.” (Πηγή σχολίου & φωτογραφίας : ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων)
Στη φωτογραφία “Πατινάδα σε γάμο στην Άρτα, δεκαετία 1950”. Διακρίνεται ο Βασίλης Σούκας (κλαρίνο) και ο περίφημος Γεράσιμος Λάλος (λαούτο)
