“…….Οι μουσουλμάνοι εξακολουθούσαν να μη βλέπουν με καλό μάτι τη δραστηριότητα των μοναχών, οι οποίοι , παρόλο που περιφέρονταν έναν ολόκληρο χρόνο στη μολυσμένη περιοχή, δεν είχαν προσβληθεί από την πανούκλα. Έλεγαν λοιπόν στους χριστιανούς να μην πιστεύουν τους μοναχούς, διότι είχαν προσβληθεί παλιότερα από την ασθένεια και είχαν ανοσία. Οι δημογέροντες είπαν στους μουσουλμάνους ότι, για εξήντα χρόνια η περιοχή τους και άλλα μέρη δεν είχαν προσβληθεί από την πανούκλα και επομένως, οι μοναχοί δεν είχαν ανοσία. Ακόμα κι αν είχε πληγεί η περιοχή από την ασθένεια, πως εξηγούνταν το γεγονός ότι ο ιεροδιάκονος Γεράσιμος, νέος ηλικίας 20 ετών και επομένως άνθρωπος που δεν είχε γνωρίσει την πανούκλα, δεν προσβλήθηκε στην Άρτα για ένα χρόνο; Ήταν φανερό, άφηναν να εννοηθεί, ότι ο άγιος Βησσαρίωνας τους προστάτευε και επομένως έκαναν καλά που προσκυνούσαν τα «κόκκαλα». Οι μουσουλμάνοι αντέλεγαν ότι ο νεαρός μοναχός είχε ανοσία επειδή είχε περάσει την ασθένεια η μητέρα του!
Παρά την αντίδραση των μουσουλμάνων, οι Αρτινοί είχαν αφεθεί στην προστασία του Θεού και το στήριγμά τους ήταν η κάρα του αγίου Βησσαρίωνα, στην οποία αφιέρωσαν ό,τι μπόρεσε ο καθένας τους. Από τις προσφορές τους «εκυβερνίθυκεν ο Άγιος την καλή». Επιστρέφοντας στο Δούσικο οι μοναχοί στις 12. 5. 1817 έφεραν μαζί τους «μεγάλην ποσότητα χρημάτων και άλλα αφιερώματα φορεμάτων». Μεταξύ των αφιερώσεων συμπεριλαμβάνονταν δύο ακίνητα. Το ένα πρόσφεραν τα δυο ορφανά παιδιά κάποιου Μήταρη και το άλλο οι κάτοικοι του χωριού Πέτα.
Τα δυο παιδιά του Μήταρη, τα οποία «κυλύονταν εις τον άμμον», τα συμμάζεψαν οι μοναχοί και τα πήραν μαζί τους και αυτά αφιέρωσαν στη Μονή του Δουσίκου το σπίτι τους, με το οικόπεδό του, το οποίο βρισκόταν κοντά στο ναό του Αγίου Μάρκου και στον ερειπωμένο ναό του Αγίου Γεωργίου. Το σπίτι αυτό, στο εξής, ήταν μετόχι της Μονής του Δουσίκου στην Άρτα. Από τα δυο ορφανά, ο ένας εκάρη μοναχός και βρισκόταν στην αγιορείτικη Σκήτη της Αγίας Άννας, με το όνομα Μεθόδιος και ο άλλος επέστρεψε στην Άρτα, όπου απεβίωσε.
Οι κάτοικοι του Πέτα αφιέρωσαν στη Μονή του Δουσίκου, στις 10. 3. 1817, ένα εκκλησιαστικό χωράφι 3,5 στρεμμάτων, για να ευχαριστήσουν τον άγιο Βησσαρίωνα επειδή «διά πρεσβειών του αγίου εδιώχθη η ασθένεια αυτή» από το χωριό τους. Την σχετική «ομολογία» της δωρεάς υπέγραψαν, για «όλη τη χώρα», τρεις ιερείς και ένδεκα πολίτες, προφανώς οι δημογέροντες του 1817. Το κτήμα αυτό βρισκόταν στον Αιγιαλό, ήταν κατάλληλο για ελαιόδεντρα και συνόρευε από το ένα μέρος με δρόμο, από το άλλο με το αυλάκι της άρδευσης και από το άλλο με κτήμα ιδιοκτησίας του Αλή πασά ή του γιού του Μουχτάρ (αυθεντικό) και με τμήμα ιδιοκτησίας κάποιου Τραβλιά….”[Μπορείτε να διαβάσετε τα ονόματα των ατόμων που υπέγραψαν την ομολογία του Πέτα στη σελίδα 3 της αναφοράς στη συνέχεια]. (Πηγή : Η πανούκλα της Άρτας του 1816-1817 στον κώδικα 59 της μονής του Δουσίκου, Κ. Σπανός, Ηπειρωτικά Χρονικά, τόμος 34ος, 2000 – Ευχαριστούμε θερμα την Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λάρισας που μας έδωσε πρόσβαση στην ψηφιακή έκδοση του τεκμηρίου, https://dspace.larlib.gr/)
Μπορείτε να διαβάσετε άλλες μαρτυρίες για την επιδημία πανούκλας στην Άρτα στο λινκ https://doxesdespotatou.com/i-epidimia-panolis-stin-arta-ton-19-aion/
και στο λινκ https://doxesdespotatou.com/i-epidimia-panolis-stin-arta-ton-19o-aio/
Στη φωτογραφία η πρώτη σελίδα (σελ. 493) από τον κώδικα 59 με την εξιστόρηση της πανούκλας στην Άρτα.
Η αναφορά του μοναχού Χατζή – Γεράσιμου Δουσικιώτη σχετικά με την πανούκλα της Άρτας το 1816 – 1817.
