Η παράγκα του μπάρμπα Νάκου του τσαγκάρη, (κατά κόσμον Ιωάννη Τρομπούκη), βρίσκονταν στην αρχή της οδού Ανεμομύλων. Μόλις έπιανες την πρώτη ανηφόρα, έρχονταν στη μύτη σου η μυρωδιά από τη βετζινόκολλα κι ήξερες ότι μπάρμπα Νάκος ήταν πάλι στο πόστο του….Και τί πόστο δηλαδή!!!….μια μικρή τρύπα 1,50 χ 2 μέτρα, στο πλάτωμα, πίσω από το σπίτι του Μεθόδιου, κάτω απ’ τα τεράστια πεύκα. Ανέβαινες με δυο – τρία σκαλάκια απ’ το δρόμο κι έβρισκες το μπάρμπα Νάκο σκυμμένο πάνω από τον πάγκο του με τις φαλτσέτες, τα σφυριά του, τις κόλες, τις πρόγκες κι ένα σωρό παπούτσια, αντρικά, γυναικεία και παιδικά, άλλα μονά κι άλλα σε ζευγάρια. Τα έτοιμα κρέμονταν ήδη στον τοίχο κι όσα περίμεναν τη σειρά τους για επισκευή, γέμιζαν τα μεγάλα κουτιά, απλωμένα γύρω-γύρω στη μικρή παράγκα.
Η μικρή του πόρτα ήταν πάντα ανοιχτή, βρέξει, χιονίσει για να μπαίνει το φως…δεν θυμάμαι αν είχε καν ρεύμα….κι όποιος περνούσε, μικρός ή μεγάλος αντάλλασσε μια καλημέρα ή μια καλησπέρα, έτσι στα φωναχτά…… πόσες και πόσες φορές δεν περάσαμε την πόρτα της μικρής παράγκας, άλλοτε να του δώσουμε να μας ράψει τα παπούτσια που τρύπησαν απ’ το πολύ παιγνίδι, παίζοντας κλωτσοτενεκέ στην κατηφόρα της οδού Ανεμομύλων κι άλλοτε να μας αλλάξει το χρώμα στα άσπρα καλοκαιρινά μας, για να φορεθούν και «παραπέρα», μιας και το παιδικό πόδι μεγάλωνε γρήγορα και το επόμενο καλοκαίρι δεν θα μας χωρούσαν πια….(Κείμενο Α. Καρρά)
Στη φωτογραφία της Άννας Λάκα, ό,τι απέμεινε από τη παράγκα του μπάρμπα Νάκου σήμερα, στην οδό Ανεμομύλων….…
