Αν και στο κάμπο της Άρτας η κατάσταση όσο αφορά τον επισιτισμό του πληθυσμού είχε βελτιωθεί, στα ορεινά ήταν πολύ δύσκολη. Οι άνθρωποι εκεί προσπαθούσαν να φτιάξουν τα δικά τους αποθέματα από τα τοπικά προϊόντα:
«Αυτή την εποχή δεν υπάρχει παραγωγή παρά μόνο πορτοκάλια στην περιοχή της Άρτας και του Βόλου. Πουλιούνται στα χωριά, είναι όμως ακριβά για τους φτωχούς αγρότες. Αυτοί ζουν από τα αποθέματα καλαμποκιού με τα οποία φτιάχνουν μπομπότα, επίσης φασόλια, κάστανα, καρύδια και σε μερικές περιοχές μήλα και μέλι. Δεν σφάζουν ζώα για κρέας αλλά τα κρατούν για να φτιάχνουν τυρί. Αυγά βρίσκεις στη Θεσσαλία αλλά όχι στην Ήπειρο».
Οι Ιταλοί συστηματικά παρακώλυαν τις διανομές στην επαρχία και ειδικά στα χωριά που οι ίδιοι είχαν καταστρέψει ως αντίποινα για την αντάρτικη δράση. Η διανομή της βοήθειας συνδεόταν βέβαια και πολιτικά με την καταστολή του αντάρτικου……… Το δράμα της Ηπείρου ξεκινά από την άνοιξη του 1943, αφού στις 10 Απριλίου διακόπτεται η ελάχιστη βοήθεια που έφτανε μέχρι αυτήν την άγονη και βασανισμένη περιφέρεια. Έκτοτε, μόλις τον Οκτώβριο του 1943, έξι μήνες αργότερα, με την άφιξη του αντιπροσώπου του ΔΕΣ, Ζαν Μπίκελ, έφτασε μια ασήμαντη ποσότητα δέκα τόνων. (Πηγή :1. PRO HS 5/636: REPORT ON VISIT TO GREECE, by Captain M. Ward, 21 Oct. – 25 Dec. 43 – 2. Αρχείο Νικολάου Δέα, φάκελος 7: Έκθεσις πεπραγμένων της Δ.3 Διευθύνσεως Επισιτισμού Επαρχιών της Επιτροπής Διαχειρίσεως Βοηθημάτων εν Ελλάδι την αιγίδα του Διεθνούς Κομιτάτου του Ερυθρού Σταυρού από Οκτωβρίου 1942 μέχρι Σεπτεμβρίου 1943, Αθήναι, Οκτώβριος 1943, Φάκελος 4 (Ήπειρος).
Στη φωτογραφία του DMITRI KESSEL, “1944. Δύο αδέρφια. Οι γονείς τους εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς”. Η κατάσταση στα ορεινά της Ηπείρου δεν απείχε και πολύ κυρίως όσο αφορούσε τη ζωή των παιδιών. (Πηγή: http://eliaserver.elia.org.gr/)
