————————
“Μέχρι τον πόλεμο η πέτρινη γέφυρα εχρησιμοποιείτο ακόμη και από αυτοκίνητα που μόλις τα χωρούσε το λιθόστρωτο τοξωτό κατάστρωμά της. Με την έναρξη του πολέμου και προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι αυξημένες κυκλοφοριακές πολεμικές ανάγκες, κατασκευάστηκε βιαστικά από το μηχανικό του στρατού μας άλλη μια σιδερένια γέφυρα, η οποία για λόγους οικονομίας χρόνου και υλικού, στηρίχτηκε στα πέτρινα βάθρα της παλιάς. Η νέα γέφυρα ήταν τελείως επίπεδη, χωρίς τόξα , η δε μία πλευρά της ακουμπούσε στις βάσεις των τόξων της παλιάς που βρίσκονταν αρκετά χαμηλότερα απ’ αυτά , στο ύψος του δρόμου. Έγινε όμως ένα τρομερό κατασκευαστικό λάθος. Εκτός από την άσχημη αντιαισθητική εικόνα που απεδίδετο από τον αταίριαστο συνδυασμό της πρακτικής μεν αλλά φοβερά ακαλαίσθητης καινούργιας δίπλα στο αρχιτεκτονικό αριστούργημα, η σιδερένια γέφυρα τοποθετήθηκε στην επάνω πλευρά της παλιάς, δηλαδή από εκεί που ερχόταν το ρεύμα του ποταμού, λειτουργούσε δε ως φράγμα για τα φθαρτά υλικά που έφερνε ο Άραχθος και δεχόταν μεγάλη πίεση. Έτσι έπειτα από μια ισχυρή νεροποντή τον Νοέμβριο του ’41, τα νερά παρέσυραν τη γέφυρα. Επίσης η σιδερένια γέφυρα, με τους κραδασμούς των διερχόμενων οχημάτων ενήργησε ύπουλα και καταλυτικά στη συνοχή των δομικών υλικών του πέτρινου γεφυριού. Τα υλικά της δόμησης του γεφυριού αποσυνδέθηκαν σε πολλά σημεία και εμφανίστηκαν επικίνδυνες ρωγμές στο πέτρινο γεφύρι.
Μόλις η γέφυρα παρασύρθηκε, άμεσα επενέβη το ιταλικό μηχανικό σώμα και κατασκεύασε πρόχειρη πλωτή ξύλινη γέφυρα από βάρκες ενωμένες, η μια δίπλα στην άλλη, αυτή τη φορά στη μπροστινή πλευρά της γέφυρας.” ( Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Σπύρου- Αγησίλαου Κατσαούνου “Παιδικές αναμνήσεις από τον πόλεμο και την κατοχή”, 12 ετών τότε, όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του Κ. Βάγια, Η ΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ, ΑΡΤΑ, 2004)
Στη φωτογραφία η σιδερένια γέφυρα δίπλα στην πέτρινη το 1940. (Φωτο από το site CNN)
