“Κατά τους πρώτους αιώνας η κτηνοτροφία των γειτονικών Κοινοτήτων εις Μελισσουργούς ετέλει μάλλον εν νηπιώδει καταστάσει, καθ’ ότι ι πλείστοι των κατοίκων ήσαν μικρογεωργοκτηνοτρόφοι, όσον και πολλοί ησχολούντο μάλλον εις άλλας τέχνας. Από των αρχών δε του 18ου αι. και κατόπιν της επιδειχθείσης – ούτως ειπείν – ευμενείας του Σουλτάν Μαχμούτ Α’, ούτοι δια το επικερδές της κτηνοτροφίας επεδόθησαν μετά μείζονος προς αυτήν ζήλου. Εις καιρούς δε καθ’ ους και οι Μελισσουργιώται ποιμνιοτρόφοι , οι τόσας ιδίας των θερινάς βοσκάς νεμόμενοι, ηναγκάζοντο και εξ’ αυτών τούτων, να ενοικιάζωσι τοιαύτας, εδημιουργήθη στενότης νομής λιβαδιών. Οι πρότερον τεχνίται και αιγοτροφίαν μάλλον καλλιεργούντες, ήδη ποιμνιούχοι προβάτων κάτοικοι Πραμάντων, κατόπιν δε και οι των Αγνάντων και Σχωρετσάνων και τέλος οι περί τας αρχάς του 19ου αι. Ματσουκίου, Καλαρρυτών και Θεοδωριάνων αναπτύξαντες κτηνοτροφίαν ευρέθησαν εν δυσκόλω. Διά το αδιέξοδον δε ήγειραν αξιώσεις επεκτάσεως των ορίων αυτών εις βάρος της από αιώνων υπ’ αυτών κατεχομένης και νεμομένης εκτάσεως θερινών βοσκών.”(Πηγή : ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ, Ν. Παπακώστα, Αθήναι,1967)
Στη φωτογραφία “Οι Μελισσουργιώτες τσελιγκάδες Κατσιναίοι, Τάκης και Αντρέας στους Κωστακιούς Άρτας το 1992”.
(Φωτο του Ν. Καρατζένη όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ, ΤΧ.196, 1993)
