Η πρώτη αναφορά που μπορέσαμε να βρούμε για τον οικισμό «Κρυονέρι» είναι από τον Ν. Σχινά. Στο Κρυονέρι υπήρχε ελληνικό φυλάκιο «έχοντα καλύβην, εν ή και αξιωματικός διαμένει, και κείμενον επί γλώσσης εισεχούσης κατά την αριστεράν όχθην του ποταμού Αράχθου. Παρ’ αυτόν δε υπάρχει καλή βρύσις υπό την σκιάν γηραιάς πλατάνου, 2 μαγαζεία υπό καλύβας ως και έτεραι, σποράδην δε και ανατολικώς του σταθμού καλύβαι τινες των από των έναντι χωρίων του οθωμανικού μετοικησάντων».
(Πηγή : «Οδοιπορικές σημειώσεις Μακεδονίας, Ηπείρου, νέας οροθετικής γραμμής και Θεσσαλίας», Ν. Σχινάς, Εν Αθήναις, 1886)
Στη φωτογραφία «Καλοκαίρι 1957 και τόπος το Κρυονέρι, ένα χωριό που κόσμος και ποτάμι γίνονται ένα. Ένα χωριό που η βρύση και το μποτ’ πάνε μαζί. Η βρύση αυτή, με τον εκατοντάδων ετών πλάτανο, υπήρξε σημείο αναφοράς, δροσιάς και….αναπόλησης πρώτα απ’ όλα».
Σχόλιο και φωτογραφία από το άρθρο της Όλγας Τριάντου «Οι ζωές των ανθρώπων μας», που αναφέρεται στα μέλη της οικογένειάς της. (Πηγή : Τζουμερκιώτικα Χρονικά, τχ. 12, 2011).
