Το γεγονός ότι ο νεοσυσταθείς Δραματικός Σύλλογος στην Άρτα αριθμούσε ήδη από τις πρώτες μέρες 80 μέλη ήταν πράγματι άξιο θαυμασμού. Κι αυτό γιατί οι θεατρίνοι στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ελλάδα εθεωρούντο “συνεργοί του Σατανά”. Γράφει ο Ν. Λάσκαρης στην ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ(τ. Β’, σελ. 289) “……Τοιαύται δε ήσαν αι κατά του θεάτρου προλήψεις τότε, ώστε οι θεατρίνοι ελέγοντο συνεργοί του Σατανά και ο μετ’ αυτών συγχρωτισμός εθεωρείτο αμάρτημα.” Κάποιος ηθοποιός είχε ενοικιάσει στην Αθήνα ένα δωμάτιο. Όταν η σπιτονοικοκυρά του έμαθε ότι ο νοικάρης της ήταν ηθοποιός, τον παρακάλεσε να φύγει από το σπίτι, χαρίζοντάς του μάλιστα και τα δύο ενοίκια που της χρωστούσε. “Την επομένην, λίαν πρωί, η οικοδέσποινα έσπευσε να προσκαλέσει τον παπά της ενορίας της, όστις αφού έκαμεν αγιασμόν εις το κενωθέν δωμάτιον, την συνεβούλευσε να μην το ενοικιάση πριν παρέλθουν τεσσαράκοντα ημέραι, κατά το διάστημα των οποίων να το λιβανίζει το πρωί κατά τον όρθρον και το βράδυ κατά τον εσπερινόν, όπερ έπραξεν η θεοφοβούμενη οικοδέσποινα”.
Τον Μάρτιο του 1903 άρχισε το χτίσιμο της σκηνής στο γυμναστήριο που ήταν στο σημερινό προαύλιο του Α’ Δημοτικού Σχολείου και η διαμόρφωση του χώρου για να στεγάσει το θίασο το καλοκαίρι. Τα σχέδια έκανε ο αρχιτέκτονας Ευάγγ. Χατζόπουλος. Συγχρόνως ο Σοφ. Κατσαδήμας αναχώρησε για την Αθήνα όπου παρακολούθησε τη θεατρική κίνηση, αγόρασε ορισμένα θεατρικά έργα καθώς και διάφορα υλικά απαραίτητα για τα σκηνικά. Τα έξοδα τα έκανε ο ίδιος βοηθούμενος από τον φιλότεχνο Δήμαρχο Α. Γαρουφαλλιά που με δική του εισήγηση το Δ.Σ. χορήγησε ενίσχυση 400 δρχ. Χαρακτηριστικό είναι το αιτιολογικό της πράξεως : “ Η πόλις Άρτης τείνει προς τον πολιτισμόν και δέον ίνα ο Δήμος Άρτης χορηγήσει ανάλογόν τι βοήθημα προς κατασκευήν αναγκαίων σκηνικών”.
Στις 16 Απριλίου 1903 τυπώθηκε και ο εσωτερικός κανονισμός του Δραματικού Συλλόγου Άρτης όπου αναφέρονται και όλα τα ονόματα αυτών που αποτέλεσαν το πρώτο συμβούλιο του Συλλόγου, απ’ όπου και η πρώτη σελίδα στη φωτογραφία (Πηγή : ΤΟ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΑΡΤΑ, Τ. Βαφιάς, Αθήνα, 1995)
