«Νομίζω πως ο Μακρυγιάννης δεν εχρησιμοποίηοε την λέξη ταμπουράς στα απομνημονεύματά του. Ωστόσο έπαιζε ταμπουρά και τραγούδαγε υπέροχα. Η ωραιότερη σκηνή που αφηγήθηκε ο Μακρυγιάννης είναι η συμφιλίωση του με τον Γκούρα (το κάθαρμα που δολοφόνησε τον Δυσσέα) οπότε και τραγούδησε. Ο ταμπουράς του Μακρυγιάννη ήτο βιδωμένος στο μυαλό μου. Στο τέλος, υποψιάστηκα τις συλλογές του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, θεωρώ αυτό το μουσείο υψίστης σημασίας. Γι’ αυτό, όταν δούλευα στην «Μεσημβρινή» και στις «Εικόνες» είχα σκαρώσει κάποια σχετικά άρθρα. Έτσι γνώρισα τον στρατηγό Κωλοκοτρόνη, πρόεδρο του μουσείου (που ήτανε φτυστός ο Γέρος του Μοριά), καθώς και τον Μελετόπουλο, διευθυντή του ιδρύματος. Ο Μελετόπουλος λάτρευε τη δουλιά του και υπήρξε ο μοναδικός διευθυντής μουσείου που πλήρωσε, από την τσέπη του, πολλά εκατομμύρια για διάφορες εκδηλώσεις. Το 1966, λοιπόν, ξαναπήγα στο ’Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, για να ρωτήσω τί απόγινε ο ταμπουράς του Μακρυγιάννη. Και τότε άκουσα τον Μελετόπουλο να μου λέει: εμείς τον έχουμε. Η απάντηση του με ξάφνιασε, γιατί δεν είχα ιδεί ποτέ μου αυτόν τον ταμπουρά στις βιτρίνες του μουσείου. Ο Μελετόπουλος μου έλυσε την απορία. Με οδήγησε μπροστά σ’ ένα παλιό σεντούκι και το άνοιξε. Μέσα στο σεντούκι είδα, με συγκίνηση, τον ταμπουρά του Μακρυγιάννη. Στις 25.7.1967 είμασταν παρέα με τον ζωγράφο Γιώργο Δέρπαπα. Εκείνη τη μέρα είχε πεθάνει ο Παρθένης. Ο Δέρπαπας είχε μαζί του μια φωτογραφική μηχανή. Του πρότεινα να πάμε να φωτογραφίσουμε τον ταμπουρά του Μακρυγιάννη. Έτσι καταλήξαμε στο μουσείο, όπου ο ευγενέστατος (τότε νεαρός) υποδιευθυντής του μας παρουσίασε τον ταμπουρά. Ο Δέρπαπας τράβηξε δυό-τρεις πόζες και συγχρόνως με φωτογράφισε με τον ταμπουρά ανά χείρας. Τον ταμπουρά του Μακρυγιάννη τον παρουσίασα, το 1968. στα Ρεμπέτικα Τραγούδια. Πρόκειται για την πρώτη δημοσίευσή του.»
(Πηγή : https://anemourion.blogspot.com/)
