Νομίζω ότι δεν έχει μείνει πλέον καμιά…..την δεκαετία του 60 όμως μπορούσες να τις δεις σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, σε πόλεις και σε χωριά. Ήταν οι μαντεμένιες βρύσες με τίτλο NIAGARA Waterfall – PATRAS GREECE ή αλλιώς οι βρύσες “Καταρράκτης του Νιαγάρα” της Πάτρας.
Η πλειοψηφία τους ήταν από το χυτήριο των αδελφών Στεφάνου στην Πάτρα που κατασκεύαζε αντικείμενα από μαντέμι όπως τα καζανάκια όπου ήταν εντελώς αντιπροσωπευτικό το όνομα Νιαγάρας από την ορμή που είχε το νερό και διατηρούσε τις τουαλέτες πεντακάθαρες.
Ο χρωματισμός τους ήταν σε βαθύ πράσινο με χαρακτηριστικό την κεφαλή λέοντος στην κορυφή από την οποία έτρεχε το νερό πιέζοντας το μεγάλο μεταλλικό «κουμπί» που βρισκόταν επί της «οροφής». Είναι γνωστό πως, από τα αρχαία χρόνια, η κεφαλή του λιονταριού είχε ταυτιστεί με το νερό. Γι’ αυτό σιντριβάνια, υδρορροές και δημόσιες βρύσες παρείχαν νερό μέσα από το στόμα ενός λιονταριού, συνήθεια που έμεινε μέχρι και σήμερα.
Οι κοινόχρηστες αυτές βρύσες εξυπηρετούσαν τις ανάγκες ύδρευσης των κατοίκων για περίπου δυο δεκαετίες, ώσπου, με την ένταξη των πόλεων και των χωριών σε δίκτυο ύδρευσης, σιγά – σιγά καταργήθηκαν. (Κείμενο Α. Καρρά)
Στη φωτογραφία «Γιαγιά με το εγγόνι της δίπλα στην κοινόχρηστη βρύση NIAGARA Waterfall», στην Ελλάδα του 1961. Η φωτογραφία είναι του Edward Ruscha, Αμερικανού καλλιτέχνη που σχετίζεται με το κίνημα της ποπ αρτ, από την περιοδεία του στην Ευρώπη το 1961….(Πηγή : https://whitney.org/)
