“Στη συντηρητική και κλειστή κοινωνία των χωριών το γλέντι ήταν από εκείνες τις κοινωνικές εκδηλώσεις, όπου οι κάτοικοι είχαν την ευκαιρία να ανταμώσουν, να τραγουδήσουν και να χορέψουν. Μέσα απ’ αυτά τα γλέντια ξεπήδησαν πολλοί πρακτικοί οργανοπαίκτες που άλλοτε συνόδευαν με τα όργανά τους το τραγούδι της παρέας και άλλοτε τραγουδούσαν οι ίδιοι. Οι ντόπιοι αυτοί λαϊκοί οργανοπαίκτες δεν διέθεταν καμιά ιδιαίτερη μουσική παιδεία, κι όλοι τους μάθαιναν κάποιο όργανο από μεράκι, κοντά στον πατέρα ή στον αδελφό ή σε κάποιον μάστορα, ενώ υπήρχαν και οργανοπαίκτες που ήταν αυτοδίδακτοι.
Το επάγγελμα του λαϊκού οργανοπαίχτη αρχικά το εξασκούσαν κυρίως αυτοί που η οικονομική τους κατάσταση δεν ήταν καλή. Ως επάγγελμα δεν είχε την κοινωνική αποδοχή, εθεωρείτο αναξιοπρεπές και καταφρονημένο, οι δε οργανοπαίχτες αποκαλούνταν « γύφτοι». Γύφτους τους αποκαλούσε και η αστική κοινωνία της Άρτας, παρόλο που τους καλούσε στα γλέντια της και δεν επέτρεπε στα παιδιά της να μάθουν κανένα παραδοσιακό όργανο. Μέχρι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια γύριζαν από χωριό σε χωριό παίζοντας σε γάμους και πανηγύρια για να εξοικονομήσουν λίγα χρήματα. Υπήρχαν μάλιστα και περιπτώσεις που κάποιος μουσικός έπαιζε, παίρνοντας ως αμοιβή δυο τηγανίτες (περίπτωση του κλαρινίστα Αριστείδη Κολιοφούκα από την Πλατανούσα). Παράλληλα ασχολούνταν και με άλλες ασχολίες αν και οι περισσότεροι απ’ αυτούς είχαν ως κύρια ασχολία τους την κατεργασία σιδήρου……”(Πηγή : ΤΟ ΑΡΤΙΝΟ ΛΑΙΚΟ ΧΟΡΟΣΤΑΣΙ, Γ. Κομζιάς, Αθήνα, 2021)
Στη φωτογραφία “Κομπανία του Διστράτου σε πανηγύρι” Κλαρίνο – Νίκος Δοσούλας, Βιολί – Κώστας Βάσιος, Λαούτο – Δημ. Γιώτης. Πίσω στο χορό : Σταύρος και Αφροδίτη Φώτη, Νάσιος Ντάλας, Χριστ. Ζέρβας (Πηγή : ΤΟ ΔΙΣΤΡΑΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ, Χ. Ντάλας, Αθήνα, 2008)
