“Η Εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε για πρώτη φορά στην Άρτα το 1932. Η εκδήλωση έγινε σε καθεστώς παρανομίας κάτω από τη μύτη της Χωροφυλακής, στους Κεραμάτες, έναν οικισμό έξω από την πόλη, σ’ ένα χωράφι. Οι εργάτες έφτασαν στο χώρο της εκδήλωσης σε μικρές ομάδες και συγκεντρώθηκαν περίπου διακόσια άτομα………
Μετά την ίδρυση του Εργατικού Κέντρου»…….το κυριότερο τώρα ήταν να φτιάξουμε σωματεία. Άλλωστε δεν νοείται Εργατικό Κέντρο με 5 – 7 σωματεία μονάχα. Πρώτο καινούργιο σωματείο γίνεται των Οπωροσυλλεκτών, δεύτερο σωματείο των εργατών γης, τρίτο το σωματείο των εργατών της Μπουτ και ακολουθούν τα σωματεία των επισιτιστών και υπαλλήλων κουρέων. Κι όλα αυτά έγιναν σε διάστημα τριών έως τεσσάρων μηνών. Η δουλειά όμως ήταν και δύσκολη και τρομερά επικίνδυνη. Φτύσαμε αίμα για να γίνουν τα καινούργια σωματεία και να γεμίζει τα βράδια το Εργατικό Κέντρο. Από κείνη ακριβώς την περίοδο αρχίζει η νέα ιστορία του Εργατικού Κέντρου της Άρτας………
Το μεροκάματο εκείνη την εποχή, 1945-1946, ήταν μονάχα 10 δραχμές! Έπρεπε κάτι να κάνουμε. Οργανώνουμε μια απεργία στους οπωροσυλλέκτες, που ήταν το πιο μαζικό σωματείο. Σε γενική συνέλευση, παίρνεται η απόφαση την οποία, σύμφωνα με την Ελληνική Νομοθεσία τότε, κοινοποιούμε στη Νομαρχία. Ο διοικητής της Χωροφυλακής με κάλεσε στο γραφείο του με έβρισε σκαιότατα και με απείλησε με το πιστόλι του, ενώ ο υποδιοικητής σε ιδιαίτερη συνομιλία μου ‘σφιξε το χέρι και μου ‘δωσε συγχαρητήρια, γιατί όπως είπε, με τους αγώνες των εργατών, βελτιώνονται και οι δικές τους απολαβές.
Η απεργία πέτυχε. Ούτε ένας εργάτης δεν δούλεψε εκείνη την μέρα. Οι οργανωμένοι εργάτες ήταν περίπου 80! Στην απεργία πήραν μέρος πάνω από 500 εργάτες. Έτσι το μεροκάματο έφτασε στις… 12 δραχμές κι όχι μονάχα στους πορτοκαλοεργάτες, αλλά σ’ όλους τους εργαζόμενους, όλων των σωματείων, οι οποίοι διεκδίκησαν κι αυτοί με μαχητικές απεργίες την αύξηση του μεροκάματου.
Αυτή την περίοδο, οργανώνουμε δύο διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, μια στη Νομαρχία και μια στον «Κρυστάλη» εναντίον της τρομοκρατίας. Ιδιαίτερα αυτή στου «Κρυστάλη» έγινε κατά την άφιξη ενός υπουργού της τότε κυβέρνησης και παρά το ξυλοφόρτωμα από τα κρατικά όργανα και τους παρακρατικούς, πέτυχε και είχαμε και κάποια θετικά αποτελέσματα.
Το Μάη του 1946, για πρώτη φορά, αποφασίζουμε να γιορτάσουμε την Εργατική Πρωτομαγιά. Το ανακοινώνουμε δημόσια… Η χωροφυλακή και οι παρακρατικοί κινητοποιούνται… Ξεσπάει άγρια τρομοκρατία… Η συγκέντρωση γίνεται στο γήπεδο. Όλα τα πόστα είναι πιασμένα από τους χωροφύλακες και τους… μαγκουροφόρους! Ο κόσμος, οι εργάτες, δεν μπορούν να περάσουν… χρειάζεται παλικαριά περίσσια. Παρ’ όλα αυτά, αρκετοί σπάνε τον κλοιό, αψηφώντας την τρομοκρατία και συγκεντρώνονται στο γήπεδο. Ομιλητής ήταν ο Μήτσος Μπάφας. Έτσι γιορτάστηκε απ’ τους εργάτες η πρώτη, μετά την απελευθέρωση, Εργατική Πρωτομαγιά……” (Από την αφήγηση του Λεωνίδα Νάκου, όπως καταγράφεται στο βιβλίο του Βασίλη Θ. Σφαλτού: «Μνήμες αγώνων, η εθνική αντίσταση και τα ταραγμένα χρόνια της αριστεράς στην Άρτα», από τις εκδόσεις Συμεών, Άρτα 1997)
Μέχρι τον Απρίλη του 1946, στη δύναμη του Εργατικού Κέντρου Άρτας υπάγονταν τα εξής 9 σωματεία. (Αυτή την περίοδο υπάρχει στην Άρτα και ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΦΟΡΤΟΕΚΦΟΡΤΩΤΩΝ το οποίο όμως δεν ανήκει στη δύναμη του Εργατικού Κέντρου).Ο Λεωνίδας Νάκος παραθέτει τα ονόματα των διοικήσεών τους:
