Αν και κάπως ετεροχρονισμένα – καθώς πρόσφατα βγήκε σε δημοπρασία από τον οίκο ΦΑΙΤΑΤΖΗ – το “Πρόγραμμα τελετής του Δήμου Αρταίων για την επέτειο της Ιεράς μνήμης της Αγίας Θεοδώρας της Βασιλίσσης, μονόφυλλο, της 5ης Μαρτίου 1956. (Πηγή : https://faitatzis.gr/)
Κων/νος Γιαμούρης (Δικηγόρος, 2ος), Κων/νος Κωστής (Λεωφ/χος), Αλέκος Πλάκας, Θεόδωρος (Λάκης) Γκολομάζος (ΑΕΤΟΣ, Α.Σ.Ο.Ε.Ε.), Δημήτριος Μπέκας (ΑΕΤΟΣ), οι 3 του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ : Παν. Δ. Ραβανός, Κων. Ν. Παπαγιάννης, & Χρήστος Βαίτσης, Χρυσόστ. Κεφάλας (ΑΕΤΟΣ), Γρηγόρης (Λάκης) Χριστοδούλου (ΑΕΤΟΣ).
Κάτω δεξιά : Δημήτρης Ι. Γιώτης (Π.Α.Ο.Α.), οι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ : Ιωάννης Κ. Νικολάου, Γεράσιμος Γκιζέρης, Χαρίλαος Τσαμπάς & Χρήστος Μανταλιάς (Φωτο & Παρουσίαση Κ. Μπανιάς)
Καθημερινή φορεσιά στα Βόρεια Τζουμέρκα στις αρχές του 20ου αι. με το σχόλιο “Valaca di Saracco – Pindo (Epiro), Anonimi, sec. XX, primo quatro” (Πηγή : http://www.archiviofotografico.societageografica.it/)
Με τον όρο “προικοσύμφωνο” ονομάζονταν η συμφωνία για την προίκα που δίνονταν στο κορίτσι πριν παντρευτεί, που ήταν πάντα γραπτή και αποδεκτή από τους γονείς των μνηστευμένων.
Τα προικοσύμφωνα συντάσσονταν από τον ιερέα ή τον δάσκαλο ή άλλον που γνώριζε γράμματα και υπογράφονταν από τα συμβαλλόμενα μέρη, τον ιερέα, τους δύο μάρτυρες που έπρεπε να είναι παρόντες και τους δημογέροντες. Η επικύρωση γίνονταν από τον οικείο Μητροπολίτη και καταχωρούνταν σε κώδικα της Μητρόπολης, λαμβάνοντας αύξοντα αριθμό και αριθμό πρωτοκόλλου.
Στα προικοσύμφωνα η συνήθης προίκα ήταν «εις μετρητά» και «φορέματα» αλλά δεν έλειπαν και τα χωράφια, τα αμπέλια και τα ζώα. Με τον αναγραφόμενο στα προικοσύμφωνα όρο «φορέματα», δεν εννοείτο μόνο η ενδυμασία αλλά και τα διάφορα σκεύη, όπως επίσης και τα είδη για τον στολισμό του κρεβατιού και του σπιτιού.
Στη φωτογραφία ένα προικοσύμφωνο του 1867 από το Συρράκο (καταχωρημένο το 1896), όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο της Μαρίας Κωστή “ΠΡΟΙΚΟΣΥΜΦΩΝΑ”, Ιωάννινα, 2009.
Αρχοντικός γάμος στο Συρράκο στις αρχές του 20ου αιώνα. Άνδρες και γυναίκες χορεύουν με τις παραδοσιακές τους ενδυμασίες. Χαρακτηριστικές είναι οι ζώνες με τις ασημένιες πόρπες που φορούν οι γυναίκες, φτιαγμένες στα εργαστήρια των ξακουστών Καλαρρυτινών ασημουργών. Πάνω αριστερά διακρίνεται το φλάμπουρο. (Φωτο από αρχείο Αυρηλίας Ντάβαρη – Τσιόκου όπως δημοσιεύτηκε στο Λεύκωμα ΣΥΡΡΑΚΟ, ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, Ιωσήφ Ζιώγας, Ιωάννινα, 2006)
Το 1929 κυκλοφόρησε ο Β’ Ελληνικός Οδηγός για την Ήπειρο με πληροφορίες και για τα Γιάννενα, την Άρτα και την Πρέβεζα.
Στη φωτογραφία το α’ μέρος με τις κοινότητες της Άρτας όπως διαμορφώθηκαν το 1929, με αλφαβητική σειρά. (Πηγή : ΟΔΗΓΟΣ ΗΠΕΙΡΟΥ 1913 -1929, Αθήνα, 2013)
Άρτα, 1968 – Τα τείχη του Κάστρου σε φωτογραφία της Έφης Κανελοπούλου, από το πέρασμά της από την Άρτα.(Πηγή : https://effiephotocollection.com/)
1960 – Το ζεύγος Κώστας & Κυριακή Πέτσα, από τους πρώτους εργαζόμενους και για σειρά ετών στο Ξενία. (Φωτο από αρχείο Κ. Πέτσα, Παρουσίαση Κ. Μπανιάς)
1960ς – Η γειτονιά κοντά στο Κάστρο, το νεόχτιστο Ξενία και η τεράστια κοίτη του ποταμού Αράχθου, όταν το ποτάμι έφτανε σχεδόν στις παρυφές της πόλης. (Πηγή : Παλιές φωτογραφίες της Ελλάδας, facebook group)
Από αριστερά : Καραγκούνης – Ιατρείο, Γεράσιμος Γκιζέρης, Γεώργιος Παπαποστόλης, Κλέαρχος Σπήλιος, Ιωάννης Α. Τρομπούκης (Γκολκήπερ), Αλέξ. Πλάκας, Παναγιώτης Μπουραντάς, Παν. Παπακώστας, Γεώργιος Τσαμπάς, Ιωάννης Νικολάου (Παλιούρας), Παν. Ραβανός, Γεώργιος Ι. Γιώτης (Μασκώτ της ομάδας), Ευάγγελος Μιμιγιάννης, Χρήστος Βαίτσης, Κωστάκης Ι. Ρίζος (Φωτο & Παρουσίαση Κ. Μπανιάς)
