Δόξες Αγήραντες του Δεσποτάτου

Κορωνησία. Η Κούλια, τουρκικό φυλάκιο, χρονολογημένο με επιγραφή στις 12 Φεβρουαρίου 1860, την εποχή που ο Αμβρακικός ήταν σύνορο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Φωτογραφία του Π. Βοκοτόπουλου από τον Αύγουστο του 1966. (Πηγή : Λεύκωμα ΗΠΕΙΡΟΣ, Θεσσαλονίκη, 2011)

“……..Ήταν τέλη Αυγούστου του 1969 όταν είχαμε πάει στον αύλακα της Σαλαώρας εγώ με τη βάρκα που είχαμε αγοράσει με το Χρήστο Κατσίκα και οι αείμνηστοι Αρίστος Καλμούκος και Τηλέμαχος Καρέλης με την «Πιπίτσα».

Απέναντι από την γέφυρα που υπάρχει στον αύλακα, εκεί στην πλαγιά, ο αείμνηστος Βασίλης Τάτσης είχε φκιάξει με πρόχειρη κατασκευή ένα καφενείο, βασικά για τους καλοκαιρινούς μήνες, με τραπεζάκια σε εξωτερικό χώρο, προσφέροντας Αρτηνό ούζο, λεμονάδες, πορτοκαλάδες, ρετσίνα Κουρτάκη και μπύρες αλλά για μεζέ είχε μόνο κονσέρβες, επειδή δεν διέθετε ψυγείο ελλείψει παροχής ηλεκτρικού ρεύματος.

Βλέποντας αυτή την κατάσταση ο Καρέλης με τον Αρίστο αποφάσισαν να πάνε με τη βάρκα τους στην Κορωνησία για καλύτερες προμήθειες. Επειδή την εποχή εκείνη τα είχα λιγο τσουγκρισμένα με τον Καρέλη, ακολούθησα κι εγώ με τη δική μου βάρκα.

Ήταν ακόμη μέρα όταν φτάσαμε στην Κορωνησία και αγοράσαμε τα σχετικά. Κάποια στιγμή άρχισε να νυχτώνει και επιστρέψαμε αφού τότε δεν διαθέταμε τα απαραίτητα φώτα ναυσιπλοοίας αλλά κάποιο φακό με στήλη.

Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν είμαστε στο μισό της απόστασης Κορωνησίας – Σαλαώρας και είδαμε από τον ορίζοντα, πάνω από την αρχαία Νικόπολη και τις εκβολές του ποταμού Λούρου  στον Αμβρακικό κόλπο, κάτι σαν δίσκο φεγγαριού με κίτρινο χρώμα. Αρχικά σκεφτήκαμε ότι ήταν πανσέληνος πλην όμως  σε τέτοια περίπτωση το φεγγάρι δεν βγαίνει απ’ εκείνο το σημείο τόσο νωρίς. Εξάλλου το αντικείμενο που βλέπαμε είχε πολύ μικρότερο μέγεθος από εκείνο του φεγγαριού σε πανσέληνο. Δεν δώσαμε σημασία και συνεχίσαμε το ταξίδι μας.

Ξαφνικά η απόσταση του ιπτάμενου αντικείμενου από μας άρχισε να μειώνεται δραματικά. Ήταν βέβαιο πλέον ότι ο δίσκος αυτός ερχόταν προς το μέρος μας. Μας έπιασε φόβος και πανικός ιδιαίτερα διότι αυτό το πράγμα δεν εξέπεμπε κανένα θόρυβο. Δεν μπορεί να ήταν ούτε μικρό ελικόπτερο, ούτε μικρό αεροπλάνο, ούτε φυσικά ντρόουν που την εποχή εκείνη δεν είχαν ανακαλυφθεί. Άλλωστε όλα αυτά έχουν συγκεκριμένο σχήμα που δεν είχε καμιά σχηματική ομοιότητα με το ιπτάμενο αντικείμενο που βλέπαμε.

Κλείσαμε τις μηχανές και ο Μάχος με τον Αρίστο κρύφτηκαν μέσα στην καμπίνα που είχε η «Πιπίτσα». Η δική μου βάρκα ήταν εντελώς ανοικτή και ο φόβος μου μεγάλωσε βλέποντας τον ιπτάμενο δίσκο να είναι σε απόσταση  200 ως 300 μέτρα. Δεν μπορώ να πω φανταστικά πράγματα ότι δήθεν είδα να ανοίγει η πόρτα από το ιπτάμενο αντικείμενο ή κάτι άλλο, διότι το σχήμα του δεν άλλαξε ποτέ. Μόνο η φωτεινότητά του έγινε περισσότερο έντονη πράγμα που επιβεβαίωνε τη μείωση της αρχικής του απόστασηε από μας. Δεν έχω φοβηθεί τόσο πολύ στη ζωή μου. Σκεφτόμουν ότι από στιγμή σε στιγμή θα βγει κάτι από το αντικείμενο να με αλιεύσει για πειραματόζωο και αυτό μου προκαλούσε πανικό. Για μια στιγμή σκέφτηκα να βουτήξω στη θάλασσα  και να κρυφτώ πίσω από την πρύμνη της βάρκας. Παρέμεινα όμως ακίνητος περιμένοντας το μοιραίο…Το ιπτάμενο αντικείμενο έμεινε για λίγο  χρονικό διάστημα στην απόσταση που προσδιόρισα  και σιγά σιγά άρχισε να υποχωρεί προς το αρχικό του σημείο μέχρι που χάθηκε στον ορίζοντα. Βάλαμε τότε μπροστά τις μηχανές και φτάσαμε στον αύλακα της Σαλαώρας. Επάνω στη γέφυρα μας περίμενε κόσμος που είχε δει το σκηνικό και αγωνιούσε για την τύχη μας. Αν ζει κάποιος απ’ αυτούς, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές μπορεί να το επιβεβαιώσει. Το ιπτάμενο αντικείμενο εκτός από μας και τους ευρισκόμενους στη γέφυρα το είδαν και οι Νίκος Καλμούκος και Αντρέας Καλαμπόκης, που εκείνη την ώρα ταξίδευαν προς το Χαλίκι Αιτωλοακαρνανίας….

Η αναφορά μου αυτή θέλω να καταγραφεί σαν χειιροπιαστή απόδειξη ύπαρξης UFO στην θαλάσσια περιοχή του Αμβρακικού Κόλπου χωρίς υπερβολές και φαντασιώσεις. Σφάλμα δικό μου που δεν καταγράψαμε την ακριβή ημερομηνία του συμβάντος. Η ώρα πρέπει να ήταν μεταξύ 9:30 με 10:00 μ.μ…..(Πηγή : ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΤΑ. Γ. Χαλκιάς, Αθήνα, 2023)

Στη φωτογραφία «1956 – Βόλτα με πριάρι στα ιβάρια της Σαλαώρας». (Η φωτογραφία είναι από το αρχείο της κ. Σοφίας Εξάρχου).

1956 – Καθαρή Δευτέρα στο Μενίδι. Ένα ζεγάρι φωτογραφίζεται μπροστά στην ξύλινη αποβάθρα του Μενιδίου που οδηγούσε στο Τελωνείο*. Το Τελωνείο του Μενιδίου βρισκόταν στη θέση που είναι σήμερα το πάρκινγκ της ταβέρνας “Γεράσιμος”. (Φωτο από αρχείο κ. Σοφίας Εξάρχου.

*Μια ακόμη φωτογραφία της αποβάθρας μπορείτε να δείτε στο λινκ https://doxesdespotatou.com/menidi-to-faliron-tis-artis/

“…..Οι επαγγελματίες ψαράδες χρησιμοποιούσαν το πριάρι, ένα είδος βάρκας κατάλληλης για αβαθή νερά που ψάρευαν κατά βάση την περίφημη μαύρη γαρίδα του Αμβρακικού (γάμπαρη). Είχε μήκος περί τα  5-6 μέτρα με μεγάλη πλώρη για εύκολο νετάρισμα διχτυών, χωρίς καρένα, εντελώς φλατ τα ύφαλα για να μπορεί να ψαρεύει σε μισό μέτρο νερό, για καμάκι με πυροφάνι. Ήταν πολύ ευάλωτο στον πλευρικό άνεμο πλην όμως ο καιρός μέσα στον κόλπο δύσκολα ξεπερνούσε σε δύναμη τα 5 μποφόρ, ιδιαίτερα χειμερινούς μήνες που βγάζει σοροκάδα.

Εκεί που είναι σήμερα το τέλος του εξωτερικού χώρου της ψαροταβέρνας Βουλιαγμένη του Γιάννη Παντιώρα, ο πατέρας του ο  Σωτήρης είχε μεταπολεμικά οργανωμένο καρνάγιο  στο οποίο ναυπηγούσε πριάρια και επισκεύαζε παλιά. Το μόνο σκάφος που έμοιαζε με τρεχαντήρι  ήταν του Κολιού Τόγκα με εσωλέμβια μηχανή θαλάσσης πετρελαίου. Πολύ αργότερα έφεραν κι άλλοι μεγαλύτερα τρεχαντήρια όπως ο Πάνος Τσίντζος, ο Χρήστος Τριαντάφυλλος και ο Σωτήρης Λύρος που ψάρευαν με δίχτυα απλάδια σαρδέλα, την περίφημη παπαλίνα. Όλα τα πριάρια είχαν εσωλέμβιες μηχανές με αξονικό. Ένα παρέμεινε ως το τέλος με τα κουπιά, του Γιώργου Οικονομάκη, πατέρα του Σάκη……” (Πηγή : ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΤΑ. Γ. Χαλκιάς, Αθήνα, 2023)

Στη φωτογραφία του  Volker Möller “1980 – Ψαράδες στο Μενίδι”.