——————
“Οι αγγαρείες στις οποίες υποβάλλονταν οι ραγιάδες για το πολυετές και ατελεύτητο πρόγραμμα οδοποιίας των Τούρκων ήταν τρομακτικές. Και βέβαια μόνο δρόμους δεν απέδιδε. Απεναντίας ήταν χρυσωρυχείο, μιας και απέδιδε χρυσές λίρες, λιμούρα «κομπίνας» της τοπικής αρχής και των εργολάβων. Σε ανταπόκριση του «Νεολόγου» της 31ης Ιανουαρίου 1876 διαβάζουμε :
«Άλλοτε εστέλλοντο οι κάτοικοι των χωρίων αδιακρίτως ίνα εργασθώσιν, ως επί παραδείγματι εις τον δρόμον τον μεταξύ Άρτης και Ιωαννίνων. Οι μεν των καμποχωρίων ειργάζοντο σωματικώς, οι δε του Ζαγορίου επλήρωνον ούτως πως. Εάν μία κοινότης είχεν επί παραδείγματι 400 άρρενα μικρά μεγάλα, έπρεπε να πληρώση διά 800 ημερομίσθια. Η πληρωμή εδίνετο κατά δύο τρόπους : ή ο μουχτάρης της κοινότητος συνεφώνει με τον εργολάβον χωρικόν από τα καμποχώρια και τω επλήρωνε το αντίτιμον των 800 ημερομισθίων ή διώρθωνε το πράγμα άλλως πως. Δεν ήτο δύσκολον να συναφθή σύμβασις μεταξύ του μηχανικού ή του επιστάτου, του επιτετραμμένου υπαλλήλου και του εργολάβου χωρικού, όστις αντί να μεταχειριστή τον πραγματικόν αριθμόν των εργατών μετεχειρίζετο τους ημίσεις ή το τέταρτον, και η ενταύθεν προκύπτουσα ωφέλεια διενέμετο αναλόγως……Ο δρόμος της Άρτης – Ιωαννίνων τοσάκις κατεσκευάσθη και επισήμως εκοινοποιήθη ότι ετελείωσε, και όμως ουδέποτε τελειόνει. Εις αυτόν άλλοτε προσεκλήθησαν τα πλέον απομεμακρυσμένα χωρία του Ζαγορίου, τα οποία ουδεμίαν σχέσιν με αυτόν τον δρόμον έχουσι και εστάλησαν από την κατοικίαν των εις απόστασιν 13-15 ωρών να εργασθώσιν, ως προείπον, διά πληρωμής και αντικαταστάσεως. Η οδοποιία διά την κοινότητα εστοίχιζε σχεδόν μίαν δευτέραν φορολογίαν διά της οποίας εφορολογούντο και αι χήραι γυναίκες εκ μέρους των μουχτάρηδων, οίτινες εποίουν την διανομήν έκαστος κατά το δοκούν». …..(Πηγή : Άρθρο του Γιάννη Πινδέα στην Ηπειρωτική Εταιρεία, τχ.136,1988)
Στη φωτογραφία “1930-32 : Διαδρομή Άρτα – Γιάννενα”. (Φωτο Nowack, Ernst , 1930/1932, Dovizdjana. Deutsche Fotothek)
