Καλοκαίρι του 1956 – Η παρέα ποζάρει με φόντο τα απλωμένα δίχτυα των ψαράδων της Κορωνησίας. Μαζί με τους ψαράδες οι Παύλος Έξαρχος (γεωπόνος ), Γιούλια Έξαρχου, Φωτεινή Έξαρχου, Τέτα Πάνου και η αδερφή της, Νανά Πάνου. (Η φωτογραφία είναι από το αρχείο της κ. Σοφίας Εξάρχου).
“Αρτηνοί φοιτητές και φίλοι που αγαπούσαμε τη φυσική ζωή και τη θάλασσα, αποφασίσαμε και κάναμε διακοπές στον Ελαιώνα της Κορωνησίας, στα πρότυπα των προσκοπικών κατασκηνώσεων. Τρία καλοκαίρια διήρκεσαν οι κατασκηνώσεις μας και ειδικότερα κατά τα έτη 1963, 1964 και 1965.
Το καλοκαίρι του 1963 πήγαμε με ποδήλατα και στείλαμε τα απαραίτητα με φορτηγάκι ενώ τα καλοκαίρια των δύο επόμενων ετών, ένα κλιμάκιο πήγε από το Μενίδι με την ξύλινη βάρκα που είχαμε αγοράσει με τον αδελφικό μου φίλο, αείμνηστο Χρήστο Κατσίκα και άλλο κλιμάκιο με ποδήλατα από το δρόμο.
Η Κορωνησία τότε ήταν ένα απομονωμένο ψαροχώρι με παρθένα φύση, χωρίς καμιά σχεδόν εκείνη την εποχή οικονομική δραστηριότητα. Δυο – τρία μαγαζάκια στην παραλία με κυριότερο του Διομήδη Κολοβού, ένα μικρό παντοπωλείο του Φώτη Πατέντα και ένα ψαροταβερνάκι του Χρήστου Λώλη και της συζύγου του Σταυρούλας απέναντι από το πηγάδι, η οποία μας τηγάνιζε ψάρια και καλαμάρια, μας έφτιαχνε ομελέτες με αυγά χωριάτικα, αγγουροντομάτα σαλάτα, ρετσίαν Κουρτάκη ή μπύρα και την περνούσαμε με λίγα έξοδα……….
Οι μέρες του καλοκαιριού είναι μεγάλες και η συνεχής ζωή στη σκηνή στο ύπαιθρο χωρίς τις στοιχειώσεις ανέσεις του σπιτιού, αποβαίνει κουραστική. Έτσι η παραμονή μας στην κατασκήνωση αυτή διαρκούσε περίπου 10 μέρες. Στο χωριό μας αγαπούσαν, όχι επειδή αφήναμε πέντε δεκάρες αλλά γιατί η παρουσία μας έδινε κάποια τουριστική νότα στην απομονωμένη τότε Κορωνησία, η οποία δεν είχε λεωφορειακή γραμμή και τα ιδιωτικά αυτοκίνητα της Άρτας ήταν λίγα και προτιμούσαν περισσότερο το ανεπτυγμένο Μενίδι.
Εύγλωττη είναι η φωτογραφία από την αναχώρησή μας το καλοκαίρι του 1963 με τους μικρούς μας φίλους να μας κατευοδώνουν. Με τα ποδήλατα έτοιμα για την επιστροφή ο Κώστας Κατσάνος , όρθιοι οι Χρήστος Κατσίκας και δίπλα του ο Πάνος Πατέντας, Γιώργος Χαλκιάς και Θανάσης Κονταξής……” (Πηγή : ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΤΑ, Γ. Χαλκιάς, Αθήνα, 2023)
1949 – 50 : Προσκοπική κατασκήνωση στην Κορωνησία. Γεώργιος Βασταρούχας (Νομικός – Εκ των ιδρυτών του Προσκοπισμού στην Άρτα), Ιάσων Γρανίτσας, Σπ. Κουτσογιάννης, Ευριπ. Παπαδόπουλος, Νίκος Κρεμπούνης, Μάριος Τσαντούκλας, Χρ. Γεωργάκης, Αλέξ. Δώδος, Σταύρος Σκουτέλας, Χρήστος (ή Κώστας ?) Κωτσάκης, Σπύρος Βάγιας, Ιωάν. Πανούτσος, Λάμπρος Ρίζος, Βασ. Παπαδήμου, Ευκλείδης Ζέρβας, Αθαν. Γιαννάκης, Λουκάς Τσέτης, Ηλίας Τσάκαλος, Ιωάν. Παπανικολάου, Κώστας Λυγεράτος, Χρ. Γκούβας, Σοφοκλής Σφαλτός, Δημ. Σιμόπουλος, Κώστας Βάγιας, Περίανδρος Μαυρογόνατος, Μιχ. Αλίβερτης (Φωτο & Παρουσίαση Κ. Μπανιάς)
Μια ακόμη φωτογραφία από το εσωτερικό του αρωματοπωλείου του Νώντα Κουρκούμπα μαζί με τον αντιπρόσωπο της εταιρείας με την οποία συνεργάζονταν, Νίκο Σαράφη. Από τις πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες! Στη πίσω πλευρά διαβάζουμε :”Στον αγαπητό λεβέντη και ανεπανάληπτο συνεργάτη της BRISTOL*, Νώντα, εν έτει 1973. Με πολύ αγάπη!!! Ο αδελφός Νίκος Σαράφης”. (Η φωτογραφία είναι από το αρχείο της κ. Τασούλας Καρατσώλη – Χαλάστρα).
*Η BRISTOL ήταν η εταιρεία με τα διάσημα αποσμητικά “MUM”, που κυκλοφορούσαν και ως δείγμα μέσα στα περιοδικά. Έβρισκες το αυτοκόλητο mum, το ξεκόλλαγες και όταν έξυνες την επιφάνεια, άρχιζε να μυρίζει!…
Για το σπίτι και την κλινική του γιατρού Άρη Βενέτη γράψαμε και πιο παλιά. Το οίκημα βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, απέναντι από τα Ψαροπλιά και διέθετε έναν υπέροχο κήπο. Στη φωτογραφία μια παρέα με παλιές Αρτηνιές, απολαμβάνουν τον καφέ τους στον κήπο του σπιτιού του Άρη και της Νίτσας Βενέτη. Πρόκειται για τις Λαμπρινή Ρήγα, Νίτσα Βενέτη, Γιούλια Κεφάλα, Τασία Κατσαδήμα και Πετρούλα Σουλτάνη. (Η φωτογραφία είναι από το αρχείο της εγγονής της Λαμπρινής Ρήγα)
Δυστυχώς το όμορφο αυτό σπίτι δεν υπάρχει σήμερα και στη θέση του υψώνεται μια ψηλή και άχαρη πολυκατοικία. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα σχετικά στο λινκ https://doxesdespotatou.com/i-oikia-toy-ari-veneti-stin-arta/
“Η πρώτη Florett έκανε την εμφάνισή της το 1957, με τον κωδικό Κ 54. Έφερε δίχρονο κινητήρα φυσικά στα 50 κυβικά, με απόδοση 3,6 ίππων στην πρώτη γενιά του και περιλάμβανε ακόμα και πετάλια, καθιστώντας την μοτοποδήλατο και όχι μοτοσυκλέτα. Στην πορεία, η μικρή φλορέτα απέκτησε μέχρι και 6.2 ίππους ισχύος και το 1967 παρουσιάστηκε και το σημαντικά εξελιγμένο μοντέλο Florett RS. Κάτι μοναδικό που είχε η Florett για την εποχή, ξεπερνώντας όλους τους ανταγωνιστές της, ήταν το μοντέρνου τύπου κιβώτιο ταχυτήτων με φουρκέτες και κόμπλερ, μια διάταξη που χρησιμοποιείται και σήμερα σε κάποιες μοτοσυκλέτες. Χάρη στον κυβισμό της, η Florett μπορούσε να εξαιρεθεί από την φορολόγηση και να οδηγηθεί από αναβάτες ηλικίας ακόμη και 16 ετών.
Η Ελλάδα αποτέλεσε μια από τις μεγάλες αγορές, όσον αφορά τα δίκυκλα και η Florett δημιούργησε τον δικό της κύκλο θαυμαστών. Ήταν όμορφη, σχετικά γρήγορη και άρεσε στους νέους της εποχής. Θεωρούταν μάλιστα και μαγνήτης για τα βλέμματα, αφού γενικότερα στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1960 το να οδηγείς μια μοτοσυκλέτα ήταν «δήλωση» από μόνη της: ξεχώριζες εξ ορισμού από το πλήθος. Παροιμιώδης αποδείχθηκε και η αξιοπιστία της, αφού πολλά κομμάτια του μοντέλου λειτουργούν ακόμα σε πολλές γωνίες της Ελλάδος. Η «φλορέτα» ήταν εργαλείο δουλειάς, μεταφορικό μέσο και όχημα αναψυχής, σε έναν πετυχημένο συνδυασμό. Είχε την συνταγή της επιτυχίας για τον Έλληνα αναβάτη, ο οποίος την αγάπησε και την ανέδειξε σε κοινωνικό φαινόμενο, αλλά και σε μια μοτοσυκλέτα ιστορικά τεράστιας αξίας για τη χώρα που συζητιέται ακόμα.” (Πηγή : https://www.mototriti.gr/)
Στη φωτογραφία ο Λάκης Ντούβαλης μπροστά και ο Παναγιώτης Ρήγας πίσω, βόλτα με μηχανή “Φλορέτα”. (Η φωτογραφία είναι από το αρχείο της κ. Λαμπρινής Ρήγα που την ευχαριστούμε θερμά).
Η φωτογραφία Νο 8 από την ομάδα με τον τίτλο “Διάφοροι τύποι Ελλήνων”, απεικονίζει μια ομάδα μικρών μαθητών στον κάμπο της Άρτας. Τα παιδάκια ποζάρουν έξω από το σχολείο τους. Είναι ξυπόλητα, με φτωχικά ρούχα και όλα σχεδόν τα κοριτσάκια φορούν στο κεφάλι τους μαντήλια. Η φωτογραφία έχει τον τίτλο “Μια ομάδα μαθητών στον Κάμπο της Άρτας στην Ήπειρο”. (Φωτο από αρχείο Οικογένειας Χόλτερμαν)
A group of pupils – Photo No 8
Photo No. 8 from the group entitled “Different types of Greeks”, depicts a group of pupils on the plain of Arta. The children pose outside their school. They are barefoot, in poor clothes and almost all the little girls wear headscarves. The photo is titled “A group of school children, Alebe, Arta plain, Epirus. (Photo Courtesy of the Holtermann Family).
Η πρώτη φωτογραφία από την ομάδα με τον τίτλο “Διάφοροι τύποι Ελλήνων”, απεικονίζει μια νεαρή κυρία, ντυμένη με παραδοσιακή φορεσιά, σε μια εορταστική εκδήλωση στο Παναθηναϊκό Στάδιο στην Αθήνα. Πρόκειται για τις εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο των 100 χρόνων από τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους.
Η Ελλάδα απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στις 22 Ιανουαρίου 1830,με Πρωτόκολλο το οποίο υπογράφηκε στο Λονδίνο μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας και Ρωσίας. Το Άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου αναφέρει ότι “Η Ελλάδα θα αποτελέσει ανεξάρτητο Κράτος και θα απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα, πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά, τα οποία συνδέονται με πλήρη ανεξαρτησία”. (Φωτο από αρχείο Οικογένειας Χόλτερμαν)
Φωτογραφίες από την ίδια εκδήλωση του φωτογράφου Walter Hege, μπορείτε να δείτε στο λινκ https://www.bildindex.de/ete?desc=Walter+Hege+Athens+1930&action=queryupdate&index=obj-all
Αt the Panathenaic Stadium – Photo No 1
The first photo from the group titled “Different Types of Greeks”, depicts a young lady, dressed in traditional costume, at a festive event at the Panathenaic Stadium in Athens. These are the celebrations for the 100th anniversary of the establishment of the modern Greek state.
Greece gained its independence from the Ottoman Empire on January 22, 1830, with a Protocol signed in London between Great Britain, France and Russia. Article 1 of the Protocol states that “Greece shall be an independent State and shall enjoy all the rights, political, administrative and commercial, which are connected with full independence”. (Photo Courtesy of the Holtermann Family)
Photos from the same event by photographer Walter Hege can be seen at the link https://www.bildindex.de/ete?desc=Walter+Hege+Athens+1930&action=queryupdate&index=obj-all
Η τελευταία φωτογραφία (Νο 6) από την δεύτερη ομάδα φωτογραφιών του αρχείου του R. Holtermann, που έχει τον τίτλο “Παραδείγματα του μοντέρνου τρόπου επικοινωνίας στην Ήπειρο” απαθανατίζει την ξύλινη γέφυρα στον ποταμό Λούρο, που συνέδεε την Φιλιππιάδα με το χωριό Στρεβίνα. Η φωτογραφία έχει τον τίτλο “Η Γέφυρα της Φιλιππιάδας που μπορεί να αντέξει ελαφρά οχήματα”. (Φωτο από αρχείο Οικογένειας Χόλτερμαν).
Philippiada Bridge – Photo No 6
The last photo (No. 6) from the second group of photos in R. Holtermann’s archive, entitled “Examples of modern communication in Epirus” captures the wooden bridge over the Louros river, which connected Philippiada with the village of Strevina. The photo has the title “Philippiada Bridge, carrying light Motor traffic”. (Photo Courtesy of the Holtermann Family)
Η φωτογραφία Νο 5 από την δεύτερη ομάδα φωτογραφιών του αρχείου του R. Holtermann, που έχει τον τίτλο “Παραδείγματα του μοντέρνου τρόπου επικοινωνίας στην Ήπειρο” απαθανατίζει το “Γεφύρι του Καλόγηρου” από κοντά. Ο φωτογράφος δίνει στη φωτογραφία τον ίδιο τίτλο με το Γεφύρι της Μαυρής (Φωτο Νο 4), δηλαδή “Τουρκική γέφυρα στον κάμπο της Άρτας που ακόμη μπορούν να την διαβούν με άλογα”. (Φωτο από αρχείο Οικογένειας Χόλτερμαν).
Kalogiros Bridge – Photo No 5
Photo No. 5 from the second group of photos in R. Holtermann’s archive, entitled “Examples of the modern way of communication in Epirus” captures the “Kalogiros Bridge” up close. The photographer gives the photo the same title as the Bridge of Mavri (Photo No. 4), that is “Turkish span in the plain of Arta, still carrying horse traffic”. (Photo Courtesy of the Holtermann Family)
