———————
“Η Άρτα ήτο μέχρι προ ολίγων ακόμη ετών μία από τας πόλεις της Ελλάδος, αι οποίαι είχον διατηρήσει τον παλαιόν γραφικόν των χαρακτήρα. Ωφείλετο δε τούτο α) εις το σχετικώς όψιμον της από των Τούρκων απελευθερώσεως αυτής (1881), όπερ δεν επέτρεψε την εφαρμογήν του νεοκλασσικισμού, όστις τόσον επιμόνως έδρασεν εν τη ελευθέρα Ελλάδι κατά τον 19ον αιώνα, β) εις το δυσπρόσιτον του τόπου, όπερ δεν ηυκόλυνε την εισαγωγήν των νεωτερισμών, και γ) εις μίαν έμφυτον συντηρητικότητα των Αρτινών, τόσον διά τα καθ’ έκαστον οικήματα όσον και διά την γενικήν όψιν της πόλεως. Δυστυχώς ήρχισαν εσχάτως να επικρατούν νεώτεραι αντιλήψεις “πρακτικότητος, στερεότητος και οικονομίας” εις τοσούτον βαθμόν, ώστε εντός μιάς δεκαπενταετίας να κινδυνεύη να εξαφανισθή σχεδόν εξ ολοκλήρου το τοπικόν χρώμα. Πράγματι εις τους στενούς και ελικοειδείς δρόμους της Άρτης, σπανίως θ’ αντικρύσει κανείς σήμερον τας τόσον αρμονιζομένας με το βροχερόν κλίμα του τόπου δρυίνας, ζωηρώς εξεχούσας στέγας των παλαιών σπιτιών, τους μεγάλους καμαρωτούς πυλώνας των αυλογύρων, τους οποίους αντικατέστησαν εσχάτως τα ευθύγραμμα υπέρθυρα και την πέτρινην ολάνθιστην αλτάνα……” (Πηγή : Παλαιά αστικά σπίτια της Άρτης Α. Ορλάνδος, Α.Β.Μ.Ε., Β’, 1936)
Στη φωτογραφία “Παλιά συνοικία της Άρτας, απέναντι από τον Άγιο Βασίλειο, όπως ήταν το 1917”. Σχέδιο Α. Ορλάνδου από το παραπάνω άρθρο.
