“…..Οι επαγγελματίες ψαράδες χρησιμοποιούσαν το πριάρι, ένα είδος βάρκας κατάλληλης για αβαθή νερά που ψάρευαν κατά βάση την περίφημη μαύρη γαρίδα του Αμβρακικού (γάμπαρη). Είχε μήκος περί τα 5-6 μέτρα με μεγάλη πλώρη για εύκολο νετάρισμα διχτυών, χωρίς καρένα, εντελώς φλατ τα ύφαλα για να μπορεί να ψαρεύει σε μισό μέτρο νερό, για καμάκι με πυροφάνι. Ήταν πολύ ευάλωτο στον πλευρικό άνεμο πλην όμως ο καιρός μέσα στον κόλπο δύσκολα ξεπερνούσε σε δύναμη τα 5 μποφόρ, ιδιαίτερα χειμερινούς μήνες που βγάζει σοροκάδα.
Εκεί που είναι σήμερα το τέλος του εξωτερικού χώρου της ψαροταβέρνας Βουλιαγμένη του Γιάννη Παντιώρα, ο πατέρας του ο Σωτήρης είχε μεταπολεμικά οργανωμένο καρνάγιο στο οποίο ναυπηγούσε πριάρια και επισκεύαζε παλιά. Το μόνο σκάφος που έμοιαζε με τρεχαντήρι ήταν του Κολιού Τόγκα με εσωλέμβια μηχανή θαλάσσης πετρελαίου. Πολύ αργότερα έφεραν κι άλλοι μεγαλύτερα τρεχαντήρια όπως ο Πάνος Τσίντζος, ο Χρήστος Τριαντάφυλλος και ο Σωτήρης Λύρος που ψάρευαν με δίχτυα απλάδια σαρδέλα, την περίφημη παπαλίνα. Όλα τα πριάρια είχαν εσωλέμβιες μηχανές με αξονικό. Ένα παρέμεινε ως το τέλος με τα κουπιά, του Γιώργου Οικονομάκη, πατέρα του Σάκη……” (Πηγή : ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΤΑ. Γ. Χαλκιάς, Αθήνα, 2023)
Στη φωτογραφία του Volker Möller “1980 – Ψαράδες στο Μενίδι”.
