«……Η πλατεία και η γαλαρία είναι καταγεμάτες από κόσμο και υπάρχουν μάλιστα και όρθιοι. Σε μια γωνιά της αίθουσας μπροστά από το «αντρε» ήταν ο γνωστός καναπές, όπου καθόταν αποκλειστικά οι γυναίκες από την οικογένεια και το σόι της κυρίας Ευθυμίας, της γυναίκας του κυρ-Βασίλη. Σ’ αυτό τον καναπέ δεν κάθονταν κανένας άλλος, λες και πέρα απ’ τα μισθωτικά δικαιώματα ασκούσανε και δικαιώματα χρησικτησίας, τα οποία δίκαια κέρδισαν απ’ τη συνεχή χρήση και κατοχή του.
Επιτελούς σβήνουν τα τέσσερα από τα πέντε μεγάλα φώτα που βρίσκονταν στη γιρλάντα της οροφής. Όλος χαρά και αγωνία χώνομαι με το κανίστρι μου – πούλαγα φιστίκια – σ’ ένα από τα πρώτα καθίσματα γιατί ποτέ δεν ήθελα να ‘ναι άλλος ανάμεσα σε μένα και στην οθόνη, ίσως επειδή έτσι άπλωνε ευκολότερα το όνειρο και γίνονταν πιο πιστευτό. Το μεσαίο φως ακόμη να σβήσει κι ανυπομονώ. Η από στιγμή σε στιγμή έναρξη δημιουργεί μια υποβλητική ησυχία που προετοιμάζει την ατμόσφαιρα………Και να τέλος πάντων ακούγεται το γουργουρητό της μηχανής, ο γνωστός ρυθμόχτυπος της λειτουργίας της κινηματογραφικής μαγείας…….»(Πηγή : Πτυχιακή Εργασία του Πολέμαχου Πασχαλίδη με θέμα Η ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ “ΕΙΚΟΝΑ” ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΕΙΑΚΕΣ ΠΗΓΕΣ [1945 – 1967], Άρτα, 2011)
Στη φωτογραφία «Στο εσωτερικό του Ορφέα εν ώρα παράστασης. Μπροστά διακρίνεται ο Μάχος Ρίγγας». (Η φωτογραφία είναι από το αρχείο της Πέγκυς Ρίγγα)
