Η ύπαρξη του Σινέ «Ορφέας» τεκμηριώνεται το 1929, αρχικά από τον έντυπο τύπο όπως «Ελεύθερος Λόγος», «Εμπρός», «Αμβρακία», «Ηχώ της Άρτας», « Το Φως», «Η Αλήθεια», «Σχολιαστής», επίσης από τον Τάκη Βαφιά και από το Λεύκωμα του Σκουφά στα 1959: « επίσης 2 χειμερινοί κινηματογράφοι, ο «Ορφεύς» και το «Παλλάς» και 2 θερινοί».
Ο «Ορφέας» αποτυπώνετε γλαφυρά στο έργο του Ν. Ρίγγα «οι ερωτικοί». Σ’ αυτή την αναφορά υπάρχει και η μοναδική φωτογραφία του κτιρίου. Στο κείμενο ο συγγραφεύς περιγράφει τη σχέση της οικογένειας του με το κινηματογράφο π.χ «.. ύστερα στον κινηματογράφο δούλευε ο Μάχoς και αργότερα και ο Ράκιας που εργάζονταν στη μηχανή του, ο κινηματογράφος ήταν και η μαγεία της εικόνας που με το σβήσιμο των φώτων ανάβει τ’ απόκρυφο φως του ονειρικού κόσμου και σ’ απορροφάει όπως η πανσέληνη σε αφώτιστο περγιάλι.» Σε ένα άλλο σημείο αναφέρει « ..αργότερα για να κονομάω το χαρτζιλίκι μου άρχισα να πουλάω φιστίκια στον κινηματογράφο, πράγμα που το έκανα μέχρι που τελείωσα το Δημοτικό. Ο κινηματογράφος λέγονταν «ΟΡΦΕΥΣ» και ήταν σαν σπίτι μας που το πονάγαμε πολύ, επειδή από κει και από το περιβόλι ζούσαμε. Ο κινηματογράφος είχε και ζωντανό περιεχόμενο που ήταν, οι Τσολαίοι, οι Κατσανταίοι, οι Ριγγαίοι και οι Μαυρογοναταίοι με επικεφαλής τον αξέχαστο κυρ-Βασίλη και με 2 ανθρώπινα μοσχοβολιστα και ωραία μισάνοιχτα γαρούφαλλα, την Καίτη και το Ράκια. Το Ράκια μάλιστα τον θαύμαζα και τον καμάρωνα επειδή στ’ αλήθεια ήταν ίσως ο πιο όμορφος μαθητής του γυμνασίου ..όμως δυστυχώς η παλιά φρουρά του κινηματογράφου έφυγε, εκτός απ’ το Νίκο, και μείναμε εμείς τα παιδιά [τότε] στο πόδι τους και ο κινηματογράφος το όνειρο, που τον κατεδάφισε ο οικονομικός οδοστρωτήρας, πλέχτηκε για πάντα στην καρδιά μας». Η περιγραφή έχει μια ποιητικότητα και σε ένα άλλο σημείο μας μεταφέρει στο κλίμα της εποχής «Γιατί να ξαναζώ πολλές φορές μέσα μου σκηνές σαν κι αυτή: Ήταν λοιπόν ένα χειμωνιάτικο βραδινό με τη συνηθισμένη ασταμάτητη βροχή της πόλης μας που γίνονταν εκνευριστική επειδή σε κρατούσε σε ανασταλτικότατα. Ο «Ορφέας» έπαιζε τον «Πύργο των καταιγίδων» κι ο κόσμος αψηφώντας τη βροχή συνωστίζονταν για εισιτήρια. Απ’ το μεγάφωνο ακούγονταν η φωνή της Βέμπο στο τραγούδι «χειμώνας, δεν τα’ ακούω πια τριγύρω μου τ αηδόνια…» «όλο το προσωπικό κύριο, βοηθητικό και εθελοντικό για θελήματα και διαφήμιση με μόνο κέρδος να βλέπει το έργο τζάμπα, ήταν στη θέση του. Κάποια στιγμή ακούγεται η φωνή του κυρ-Βασίλη, δυνατή κι επιτακτική: Θύμιο κάτσε εσύ στο ταμείο, στη συνεχεία διασχίζει με δυσκολία το διάδρομο που’ ναι γιομάτος θεατές φωνάζοντας προς την καμπίνα, Νίκο ετοιμάσου, και φτάνοντας στο «αντρε» δίνει τις εντολές του: Μάχο, ψάξε στην πλατεία για θέσεις, ύστερα ανέβα στη γαλαρία κι αγρίεψε στη μαρίδα για να μη φωνάζουν και μετά πήγαινε στον Κρικώνη και πέστου να μη χτυπάει τα ρακοπότηρα στο πλύσιμο την ώρα της παράστασης. Λάκη και Δημητράκη, έχετε κι εσείς το νου σας και βοηθήστε γιατί θάχουμε πολύ κόσμο απόψε κι εσύ Νικάκη τραβά στη γαλαρία. Μπουργάνη και Μόσχο φέρτε καρέκλες από το καφενείο και πάρτε φιστίκια κι απ’ τάλλωνα απ’ το Μανόπουλο γιατί δεν θα μας φτάσουνε αυτά που έχουμε. Ηλία, θα κόβω εγώ τα εισιτήρια. Και γέρνοντας προς το διάδρομο πρόβαλε ο μισός πάνω απ’ τα κεφαλιά των θεατών που ήταν στριμωγμένοι μέχρι και πέρα απ’ την είσοδο και φωνάζει στο Ράκια που εμφανίζεται στην είσοδο της καμπίνας, Ράκια πεσ’ στο Νίκο να βάλει μπροστά, αρχίζουμε… (Πηγή : Πτυχιακή Εργασία του Πολέμαχου Πασχαλίδη με θέμα Η ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ “ΕΙΚΟΝΑ” ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΕΙΑΚΕΣ ΠΗΓΕΣ [1945 – 1967], Άρτα, 2011)
Στη φωτογραφία : “10 Φεβρουαρίου 1951, Η σκηνή του κινηματογράφου «Ορφέας», από παράσταση μαθητών” Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας αναγράφεται ” Τσαλαπάτης, Άρτα”.(Φωτο από αρχείο Πηνελόπης Ρίγγα)