——————
“Μετά την απελευθέρωση, όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς, πηγαίναμε με τον Πάνο στο στρατώνα, πάνω στη Βαλαώρα και μαζεύαμε σφαίρες, κράνη, μάσκες, μπαλάσκες κι ότι άλλο βρίσκαμε, που τα φυλάγαμε σε μια παλιά πόρτα ενός γκρεμισμένου σπιτιού, δίπλα στο δικό μου, κι εκεί βάζανε εμένα σα σκοπό που ήμουνα ο μικρότερος, μια και οι μεγαλύτεροι πήγαιναν για σοβαρότερες αποστολές!….
Απ’ τις σφαίρες βγάζαμε τα βλήματα και το μπαρούτι για άλλες δουλειές κ’ ύστερα χτυπάγαμε τα καψούλια με καρφιά και πέτρες και τα σκάγαμε.Τ’ αδέλφια Κώστας και Πάνος που τα σπίτια μας ήταν το ένα απέναντι στο άλλο και σ’ απόσταση τριών μέτρων και που είμαστε δεμένοι από τότε, έχουν κομμένα κι αγκυλωμένα δάχτυλα απ’ τα καψούλια που έσκαγαν μαζί με το Βαγγέλη. Αδέσποτα, ανυποψίαστα, ανέμελα κι απόκοτα παιδιά….Με τον Πάνο πάλι πηγαίναμε και κλέβαμε τετράδια και μπλοκ που είχαν αφημένα οι Γερμανοί στου Σούκη το μαγαζί πούταν στην αγορά.
Την ίδια εποχή τα παιδιά από διάφορες ενορίες της πόλης είχαν συγκροτήσει ομάδες και κάναν τους γνωστούς επικίνδυνους πετροπόλεμους πάνω στο λόφο της Περάνθης, ανάμεσα απ’ τον ανεμόμυλο και το στρατώνα με τόξα, σφεντόνες, πέτρες και ξύλα. Θυμάμαι, σκοπός στη θέση μου, που περνάγανε από κει τους τραυματίες και που μια μέρα τέσσερα παιδιά κουβάλαγαν στους ώμους τους τον Αγγούρα που από βέλος του είχε βγει το ένα του μάτι, το οποίο κρέμονταν έξω απ’ την κόγχη του σαν μεγάλη χάντρα νίκης και κυριαρχίας των νικητών και ήττας και υποταγής των νικημένων! (Πηγή : ΟΙ ΕΡΩΤΙΚΟΙ, Ν. Ρίγγας, Αθήνα, 1996)
Στη φωτογραφία «Σκηνή πετροπόλεμου στην Αθήνα του ‘30», από την ταινία του Δημήτρη Γαζιάδη «Οι Απάχηδες των Αθηνών»
