(Το κυνήγι της καρδερίνας – Από την περιγραφή των παιδικών παιγνιδιών στους Ταμπακιάδες, από τον Αλέκο Χατζηιωάννου…)
“Μεταξύ άλλων ενασχολήσεων ήταν συνηθισμένο και το κυνήγι της καρδερίνας (στραγαλίνι) με ξόβεργες. Ήταν τέτοιο το πάθος για κάποιους ώστε, απ’ ότι θυμάμαι είχαν αναπτύξει ειδική αργκό για να περιγράφουν τις ωδικές αρετές των αιχμαλωτισμένων πουλιών.
Η πιο φρέσκια μου ανάμνηση από μια τέτοια σκηνή είναι η ακόλουθη: Δεντρίλιο με ξόβεργες έχουν στήσει ο Λύσσανδρος ο Πάπαρης με γνωστό μας παιδί πολύ πιο μεγάλης ηλικίας, αιωνόβιο μαθητή, τον Χαριλάκη Κατσικογιώργο, στο γιαλό πίσω από το καστράκι. Είναι κρυμμένοι πίσω από όχθο άμμου και «μαυλάνε» (ωσεί πορδίζοντας τα χείλη τους). Τη στιγμή που συναντούσα την παρέα, είχε κολλήσει στραγαλίνι στις ξόβεργες, τα παιδιά προβαίνουν τρέχοντας, ο Κατσικογιώργος το χουφτώνει πρώτος και με μια διερευνητική ματιά γύρω από την κόκκινη άλω που περιβάλλει το ράμφος του πουλιού, καταλήγει να αναφωνεί σε κατάσταση έξαλλου ενθουσιασμού : «Είναι παλιός απέκατος, τσιτζ βεσλί βεσλιού, πεχ χλιά, τσον κουρ τζιού» με το τελευταίο προφανώς να αντιπροσωπεύει τη μουσική γκάμα του πτηνού και περιγράφεται με την ιδιότυπη αργό της περιόσου. Εγώ έμεινα άναυδος γι’ αυτό το θυμάμαι σαν να’ ταν χτες…!”
Στη φωτογραφία ένα από τα μικρά τότε παιδιά της Ταμπακιάδας (1955), ο Ευστάθιος Γιαννής με το σκυλάκι του. Ήταν αριστούχος της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και του Παν. Αθηνών. Το σπίτι του ήταν στο τέρμα της οδού Γόργου, που καταλήγει στην μικρή πύλη της Βόρειας πλευράς του Κάστρου, απ’ όπου συνήθως άρχιζε η κατεβασιά του Αράχθου όταν φούσκωνε…. (Φωτο από το Λεύκωμα ΤΑΜΠΑΚΙΑΔΑ, Κ. Μπανιάς, Άρτα, 2023)
