“Ένα άπό τά μεγάλα προβλήματα πού άντιμετώπιζε ή “Αρτα τό 1895 ήταν ή ύδρευση τών κατοίκων της. “Αν καί τήν πόλη περιρρέει ό ζωοδότης Άραχθος, τό νερό του ήταν άκατάλληλο γιά πόση, μιά καί αιωρούνταν σ’ αύτό μικρά σωματίδια ύλης, μέ άποτέλεσμα καί κατά τούς θερινούς μήνες νά είναι θολό. Τό πρόβλημα τής ύδρευσης τό άντιμετώπιζαν οί Αρτινοί μέ τόν ίδιο τρόπο πού τό είχαν άντιμετωπίσει στήν άρχαιότητα οί Αμβρακιώτες. Κάτω άπό τήν επιφάνεια τής πόλης καί σέ βάθος 8-10 μέτρων υπάρχουν πλούσια υδροφόρα στρώματα. “Ηδη άπό τήν άρχαιότητα κατασκευάζονταν πηγάδια πού άποκαλύφθηκαν άπό πρόσφατες άνασκαφές. Ή χρονολόγηση τής κατασκευής τών πηγαδιών πού ύπήρχαν στήν Άρτα δέν είναι εύκολη, μιά καί μερικά άπό αύτά ήταν άνοιγμένα στά χρόνια τής Άμβρακίας, άλλα όταν ή ’Άρτα ήταν πρωτεύουσα τού Δεσποτάτου καί μερικά κατά τή διάρκεια τής Τουρκοκρατίας. Άλλά ούτε καί ό άριθμός τών πηγαδιών είναι γνωστός, γιατί εκτός άπό τά δημόσια πηγάδια ύπήρχαν καί τά ιδιωτικά, πού ήταν άνοιγμένα στίς αύλές τών άρχοντικών ή στόν περίβολο τών πανδοχείων (χανιών)
Άπό τά πιό γνωστά δημόσια πηγάδια ήταν τό πηγάδι τού Άι-Μηνά, στή συμβολή τών όδών Προβόλου καί Καραΐσκάκη καί τοΰ Πλάτανου, στή συμβολή τών όδών Καραΐσκάκη, ‘Αγίου Κωνσταντίνου καί Σκουφά. Τά πηγάδια αύτά ήταν τά πιό βαθιά (περίπου είκοσι μέτρα) καί μέ τό μεγαλύτερο άνοιγμα καί έθεωροΰντο ότι είχαν τό πιό καθαρό καί κρύο νερό. Τό μεγαλύτερο όμως προσόν τους ήταν ότι είχαν νερό όλο τό χρόνο (δέν στέρευαν). Επίσης υπήρχαν καί τά συνοικιακά πηγάδια πού ήταν άνοιγμένα στόν περίβολο τών έκκλησιών (όνομαστό τό πηγάδι τής Αγίας Θεοδώρας) ή τών τζαμιών. Τά περισσότερα άπό τά πηγάδια αύτά είχαν κεφαλάρια άπό άσβεστόλιθο καί μόνο μερικά άπό μάρμαρο. Ό καθαρισμός τών πηγαδιών γινόταν κάθε δύο χρόνια, άπό ειδικούς τεχνίτες, τούς «πηγαδάδες», oi όποιοι κατέβαιναν μέ τή βοήθεια σχοινιών καί πατώντας στις προεξοχές πού γιά τό σκοπό αύτόν ήταν κατασκευασμένες στή λιθοκατασκευή πού στήριζε τό πηγάδι, άφού μέ κουβάδες άποκόμιζαν τή λάσπη πού υπήρχε στή μαρμάρινη γούρνα τού πηγαδιού, τή γυάλιζαν μέ στουρναρόπετρα καί τήν έπλεναν μέ νερό. “Υστερα έτριβαν θυμάρι καί δυόσμο καί στό τέλος έρριχναν άγιασμό, έπικαλούμενοι τή βοήθεια τού Θεού.” (Πηγή : Η ΑΡΤΑ ΠΡΟ ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΙΑΣ, Ε. Πατσαλιάς, ΣΚΟΥΦΑΣ, τχ. 85,1995)
Στη φωτογραφία «Το ιστορικό πηγάδι του Αγίου Μηνά το 1930» (Φωτο από αρχείο Ανθής Ι. Παπαβασιλείου)
