“Πριν από λίγο καιρό, ένα από τα μεγαλύτερα παράπονα των Τζουμερκιωτών ήταν κι αυτό για τα σχολεία. Ο ι ατυχείς κάτοικοι στερούνταν σχολεία κι αναστέναζαν βλέποντας τα έξυπνα παιδιά τους, αντί να μαθαίνουν λίγα γράμματα, να τρέχουν σαν τα κατσίκια πίσω από τις κατσίκες τους, μέσα στα πυκνά δάση και πάνω σε δυσπρόσιτες κορυφές. Κάπου, κάπου στα λίγα μεγάλα χωριά υπήρχαν σχολεία και μάλιστα σχολεία που λειτουργούσαν κανονικότατα, αλλά στα μικρά χωριά, που είναι και τα περισσότερα, τα Τζουμερκιωτόπουλα ή δεν μάθαιναν καθόλου γράμματα – μη έχοντας δάσκαλο- ή μάθαιναν γράμματα ανά περιόδους από κάποιον ιερέα ή κάποιον που ήξερε να διαβάζει, στις στοές των εκκλησιών και κάτω απ’ τις σκιές των δέντρων. Ευτυχώς τελευταία γίνονται φιλότιμες προσπάθειες και ήδη τα χωριά αυτά έχουν γεμίσει από γραμματοδιδάσκαλους”. (Πηγή : ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ, 1892)
