“Σαν τέλειωνε το άρμεγμα των κοπαδιών της στάνης, οι τζιομπαναραίοι στράγγιζαν καλά το γάλα στο μεγάλο καζάνι, κρατούσαν οι φαμίλιες όσο ήθελαν για τρίψα και το υπόλοιπο το έπηζαν τυρί. Το τυρί έπρεπε να μαζευτεί σε τσαντίλες και να στραγγίσει ως το δειλινό που θα φόρτωναν τα κονάκια για το βραδινό σταθμό. Όταν στράγγιζε το τυρί, φόρτωναν και πάλι τα κονάκια και πήγαιναν για το βραδινό σταθμό. Στα χωριά που διάβαιναν, έπρεπε οπωσδήποτε «να δώκουν» το τυρί χλωρό καθώς ήταν στην τσαντίλα, γιατί με το βραδινό γάλα θα έφτιαχναν καινούργιο κι έπρεπε οι τσαντίλες να αδειάσουν, αλλά και το τυρί δεν άντεχε περισσότερη ώρα χωρίς αλάτισμα. Άφηναν έτσι ξεσκέπαστες τις άσπρες τσαντίλες κρεμασμένες σε κάποιο μουλάρι να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των χωρικών για το τυρί, οι οποίοι, γνωρίζοντας τη σφίξη των διαβαταραίων να το «ξεκάμουν», έκαναν βασανιστικά παζάρια για την τιμή του….”(Πηγή : ΟΙ ΝΟΜΑΔΕς ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ ΤΩΝ ΤΖΟΥΜΕΡΚΩΝ, Ν. Καρατζένης, Άρτα, 1991)
Στ φωτογραφία του Κ. Μπαλάφα “Τσαντίλες στη στρούγκα” (Πηγή : Λεύκωμα ΗΠΕΙΡΟΣ, Αθήνα, 2003)
