———————–
“Το γεγονός ότι ο Ζυγός βρίσκεται απ’ όλα τα Ραδοβυζινά χωριά πιο κοντά στην Άρτα, έκανε όλους σχεδόν τους Ζυγιώτες να γίνουν, εκτός των άλλων, και «ξυλοφορέοι», δηλαδή μεταφορείς και πωλητές καυσόξυλων. Τα ξύλα προορίζονταν για τα πολλά τζάκια που έκαιγαν τότε στην Άρτα καθώς και για αρκετούς φούρνους. Η απόσταση Ζυγού – Άρτας, σε πεζοπορία με τη συνοδεία φορτωμένων ζώων, μέσω της τοποθεσίας «Βλάχα», ήταν περίπου 2,30 – 3 ώρες. Φορτώνοντας τα ξύλα που τα είχαν «μεριάσει» στην αυλή του σπιτιού τους ή σε κάποιο χωράφι τους έπαιρναν το δρόμο προς την Άρτα.
Στο δρόμο, ιδίως μετά το Πουρνάρι, άνθρωποι και ζώα έφτιαχναν κομβόι , καθώς από κει και κάτω συναντιόντουσαν με μεταφορείς από το Πέτα και τη Μαρκινιάδα.
Φτάνοντας στην πόλη είχαν να αντιμετωπίσουν νέες δυσκολίες. Υπήρχε περίπτωση οι δασικοί να κατασχέσουν τα ξύλα, κόβοντας πολλές φορές τις τριχιές που συγκρατούσαν τα φορτώματα στο σαμάρι. Κι αυτό γιατί οι μεταφορείς, φτωχοί και ταλαίπωροι άνθρωποι καθώς ήταν, αδυνατούσαν να βγάλουν τις σχετικές άδειες γιατί και χρήματα απαιτούνταν και η Δασική Υπηρεσία δεν τις χορηγούσε εύκολα.
Αν λοιπόν απέφευγαν την κατάσχεση των ξύλων, άρχιζε γι’ αυτούς νέος μαραθώνιος μέσα στην πόλη μέχρι να πουλήσουν τα ξύλα. Θα έπρεπε να περιφέρονται για πολλές ώρες μέσα στην πόλη, κρατώντας τα ζώα τους από το καπίστρι, μέχρι να βγουν οι νοικοκυρές στην πόρτα να δουν και να ζητήσουν να αγοράσουν ξύλα……”
Στη φωτογραφία “Ο Λάμπρος Κ. Χρήστος στην πόλη της Άρτας μεταφέροντας ξύλα για πούλημα, με τα ζώα του φορτωμένα”.
(Πηγή σχολίου & φωτογραφίας : ΖΥΓΟΣ «ΛΕΒΙΤΣΙΚΟ», Κ. Χρήστος, Αθήνα, 2000)
