“Τελευταία ήμουν σε περιοδεία στα Τζουμέρκα, όπου περιπλανήθηκα για 15 περίπου μέρες για να περπατήσω λίγο σε βουνό, να φύγω μακριά από το βόρβορο και την πνιγηρή ατμόσφαιρα της πόλης και του κάμπου, να αναπνεύσω λίγο καθαρό, ορεινό αέρα, να δροσιστώ στα κρύα νερά που αναβλύζουν απ’ τους βράχους και να χορτάσω την βαθιά σκιά των άγριων δασών, που είχα πάνω από 10 χρόνια να τα δω.
Γνωρίζετε την τραχιά, με πολλές μορφές και φαράγγια σειρά της Πίνδου που εξαπλώνεται από τα Πράμαντα μέχρι τον Αμβρακικό κόλπο, απ’ τις βόρειες κορφές της οποίας ατενίζει κανείς όλη την έκταση της πεδιάδας των Ιωαννίνων, από δε τις δυτικές μπορεί να χαιρετίσει και τη Λευκάδα ακόμη. Πάνω σ’ αυτά τα βουνά πέρασα 15 θαυμάσιες μέρες αναψυχής και απερίγραπτων απολαύσεων ορεινής ζωής. Απ’ εκεί πάνω χαιρέτισα με δάκρυα και τους υπόδουλους αδελφούς μας, είδα την πρωτεύουσά τους, τα κατακαημένα Γιάννενα, και τα θλιμμένα χωριά που απλώνονται στον κάμπο ή βρίσκονται σκαρφαλωμένα σε λόφους και σε βουνά. Πόσο δε πεθύμησα τότε να ήμουν γίγαντας, τιτάνας, εκατόγχειρας για να φωνάζω απ’ εκεί συχνά και να καλώ σε εγρήγορση τον σκλαβωμένο ακόμη εκεί λαό της Ηπείρου για να ακούγεται παντού, απ’ άκρη σ’ άκρη, η φωνή μου!!!
Οι κάτοικοι
Οι κάτοικοι των Τζουμέρκων είναι οι ίδιοι που ήταν και στην Τουρκοκρατία. Φτωχοί ως επί το πλείστον, ζώντας από την μικρή κτηνοτροφία και τα λίγα χωράφια που μόλις κατορθώνουν να καλλιεργήσουν πάνω στα τραχιά βράχια, στα οποία κατοικούν. Η ελευθερία δυστυχώς δεν παράγει πλούτο εκεί όπου και το έδαφος δεν τον παράγει. Η ελευθερία έδωσε ξανά ζωή μέσα τους στο περήφανο συναίσθημα που επί Τουρκοκρατίας είχε σχεδόν εκμηδενισθεί και τώρα, γεμάτα με το συναίσθημα αυτό τα ρωμαλέα και εύπλαστα κορμιά των Τζουμερκιωτών, τους αναδεικνύουν στους καλύτερους άντρες απ’ όλους όσους ευτύχησε να λάβει η Ελλάδα τελευταία, μέσω της Συνθήκης του Βερολίνου.” (….συνεχίζεται)
