“Η Χαραυγή, με τη μικρή πλατεία με τις κόκκινες ολάνθιστες πικροδάφνες και το γραφικό καφεδάκι, ο φροντισμένος κήπος πνιγμένος στα πολύχρωμα λουλούδια ανέδιδε μια μοναδική ευωδία. Ήταν το βελούχι του Γιώργου Διαμάντη με γκαρσόνι το Σταύρο που μας σερβίριζε τα Συριανά λουκούμια, τα υποβρύχια και τα ωραία Αρτινά γλυκά του κουταλιού. Το βελούχι του Διαμάντη ήταν στις δόξες του από το 1924 μέχρι το 1940. Από το βελούχι ακούγαμε όλα τα νέα τραγούδια, από το φωνόγραφο με το ωραίο ζωγραφισμένο χωνί που έπαιζε σχεδόν όλη μέρα. Ο κυρ Γιώργης έφερνε όλους τους νέους δίσκους. Απ’ εκεί μαθαίναμε και τραγουδούσαμε το “Βαπτιστικό” του Σακελλαρίδη, το “Tσιγαρέτο”, τη “Ροζίτα” κι άλλα πολλά. Μαθαίναμε τον ήχο από το φωνόγραφο κι όσα λόγια μπορούσαμε ν’ αρπάξουμε κι έπειτα αγοράζαμε το βιβλιαράκι με τα τραγούδια από το Φωτόπουλο που είχε το πρακτορείο των εφημερίδων και γινόμαστε ξεφτέρια. Το καλοκαίρι καμιά φορά έφερνε και καραγκιόζη. Στα 1929 στο βελούχι δόθηκε και χορός. Ήταν ο πρώτος υπαίθριος χορός στην Άρτα. Το καλοκαίρι στα 1937 ο Διαμάντης βάζει στο Βελούχι την ορχήστρα των αδελφών Τζιμόπουλου. Ο Ελεύθερος λόγος στις 20 Μαίου γράφει : “Εντός των ημερών εγκαθίσταται εις το εξωτικόν κέντρον “Η Χαραυγή” του κ. Διαμάντη το μουσικόν συγκρότημα των κ.κ. Μάρκου και Κώστα Τζιμόπουλου. Η νέα ορχήστρα, αρτιωτάτη καθ’ όλα, θα παίζει καθ’ εκάστην εσπέραν τα νεώτερα τραγούδια. Προς τους συντελεστάς της μουσικής προόδου του τόπου μας κ.κ. Μάρκον και Κώσταν Τζιμόπουλον αξίζει κάθε ενίσχυσις εκ μέρους της κοινωνίας της Άρτας.” (Από άρθρο του Τάκη Βαφιά στην εφημερίδα ΑΡΤΗΝΗ ΕΥΘΥΝΗ, Ιούνιος 1986, απ’ όπου και η φωτογραφία)
Στη φωτο Το Βελούχι “Η Χαραυγή” το 1926.
